Peerdevillers

'n Peerdeviller was vrouger 'n verachtelijk mens. As e woaraans wezen mos, wör e as moar ais kon nait in hoes neugd, moar aan deure te woord stoan. As 't beslist neudeg was, dat e in hoes kwam, wör hom gain stoule geven. Hai mos stoan blieven.

Luu spotten mit peerdeviller. Jongs ruipen hom op stroate noa. In 't café kreeg e glaske zunder vout. Nou woonden in Onderdendam hail respektoabele luu. Zai vonden dat apmoal hail slim veur peerdeviller. Um dij reden wollen zai smoad van dit beroup votnemen.

'n Boer oet Onderdendam haar 'n old peerd, dij op 'n dag veur karre dood henvöl. Dou gongen aal Onderdendammers mitmekoar 't daaier villen. Boer zölf moakte eerste snee, aal boeren en aarbaaiders sneden omstebeurt 'n stukje wieder. Dou 't peerd vild was, zeden ze tegenmekoar: "Gain mens zel nou nog 'n peerdeviller verachten. Elkenaine zel nou heuren, dat zölfs wie dat waark nait te min veur ons vonden hebben.".

Nou, elkenaine heft 't heurd. Moar d'r wör toch aans over dacht as Onderdendammers zok veursteld haren: Van dij dag of wörren zai 'peerdevillers'' nuimd.

(Oet: 'Groningen', volkenkundig leesboek voor de lagere scholen. Noordhoff 1931. Vertoald en bewaarkt deur Doede Bruinsma)