Ode aan de pot
O edele pot, onmisboar stuk in t hoesroad
Wel wait non nich wat tr aal in die umgoat.
Doch woar stoe komst of woar ofst bist,
in dien verstand en kennes, hef men zuk voak vergist.
Men laacht t'r um, men hecht aan die gain weerde,
en toch, doe kenst elk op de gaanse eerde.
Doe wast ons veur in kriegskunst en in listen,
explosies hest doe mitmoakt, veur dat wie van t buskruut wisten.
Trommelvuur van mietrailleurs hest doe al opvongen,
toun wie noch n piel en boge aan ons lief hongen.
Veur dat de mensen t gas hadden oetvonden,
wist doe al dat dai aal laank bestonden.
En dan mien pot, wat was dr nich in die verscholen??
Van alles hest doe mitmoakt, niks wur veur die verholen.
Doe zagst wat gainaine zag, want aarmen en ook rieken,
luiten die, o edele pot, heur achterdail bekieken.
Doe zagt ze groot, doe zagt ze klain, van vorsten en vorstinnen,
Doe zagt ze mit n stainpoest, joa zufs van negerinnen.
Ofst doe non zowat zagst, nog hail, of al verschrompeld,
doe bleefst die zulf, noeit wust doe overrompeld.
Man och heloas.. van swaart en ook van blank,
kreegst doe allent man stank veur dank.
Man goa zo deur en droag geduldeg dien lasten,
en vaal nich um, as zai in t duuster noar die tasten.
Bist doe vol van ons, of van onze gasten,
wie zellen die zo rad meugelk doarvan ontlasten.
Wie beloven die dat tr veurtoan
Hailemoal niks meer laank, in die zal blieven stoan.
(Omtoalen van d Hollandse versie.)
|
