Alberta van Dijk.

Hail achteraan in t polder,
Op t laange gruine diek.
Zit ik mie oet te rusten,
En kiek oet over t sliek.

Wied en roem is alles hier,
De zee, de löcht, en t laand.
n Schip ver aan de horizon,
Voart noar n vrumde straand.

Zo zit ik doar te dreumen,
Ver weg van loug en stad.
Van hou het wel zel wezen,
Aan ander kaant van t wad.

Störm is vraid,
Hoelt en schraait,
Buldert op diek,
Glit oet op sliek.

Dezember 2004

Stil zit ik aan d wotter kaant
Helder is t wotter in mien haand.
Glipt tussen vingers weg in t zaand.
Geluudloos dringt in t dörsteg laand.

Bloadjes aan d'bomen,
worden broen en vaaln aal of
t Laand is koal d'locht is zwoar
de wind is weer op jacht.
d'Ole ekkelboom ze zucht
En let heur vruchten vallen
t is haarst de leste roos
Let ook heur kopke hangen
Natuur kleurt nou t landschap
In honderd mooie kleurn
En in de polder hoelt de wind
De winter staait veur deur.

November 1999

k Zag die lopen op n mooi zummer dag
Keeks mie aan en ik was vot van slag
Deur dien hoar waaide zaacht de wind
k was zo bliede ik leek wel n kind
Zaachte pakte ik die bie d haand
En zo gingen we op weg noar t straand
Bie de zee nam ik die in mien aarm
En ik vroug die mit hail mien charme

Refrein

Kom hier mor dicht bie mie
k Zel die deur t leven laaiden
Mooie bloumkes veur die zaaien
t Gruine gras nog gruiner maaien
Kom hier mor dicht bie mie
Soam verder goan deur t leven
Mooie dingen willen beleven
En mekoar veul laifde geven.

Haile dag lagen we op t waarme zaand
t Was ons plekje doar dicht bie de kaant
En doar bleven wie tot daip in de nacht
Tot de moan zee ik hòl hier de wacht.

Refrein

Hail wat jaren dij bin al vergoan
Toch zel ik nooit dij tied meer vergeten
En de laifde veur die blift bestoan
Ook al bin ik old en versleten

Refrein

Tred: Vous Permettez, Monsieur zongen deur Salvatore Adamo.
Grunneger tekst; Alberta T van Dijk Imminga.

Wat mout ik doun mit aal mien geld,
k Hebt guster nog net telt.
En t vuil mie wizzewoar nait tegen,
t Leek wel op n zegen.
Van aal dij muntjes klein en groot,
Pampiergeld gries, blaauw en rood
Zök aal dat geld op baanke zetten
Den huif ik der zulf nait meer op letten
Mor is t doar wel in gòie haand?,
En stoa ik dammeet nait aan kaant
Mit lege buuts en lege knip
Den kiek je toch ook hail aarg sip
Nee! ik dou t weer in mien òlle sok
Den goa k gerust, mit hounder op stok.

Ik lag te sloapen en dreumde vast.
n Mooie dreum?...
Nee! t was n last,

Doe wast ja vot, laits mie allain.
Ik mos die zuiken, dat was gemain
Laangs veld en wegen, en over laand
Deur dörp en langs de wotterkaant
Op blode vouten deur t hoge gras
Dat sjompenat van douw nog was
Ik luip en luip mor kwam nait veuroet,
Tot dat k die zag mit n lach om de snoet
Ik wol noar die tou mor daip was te braid
De brogge was stok och wat n verdrait
Hou mout dat nou verder snokte ik oet
Mit nachtpon op hakken n blos op mien toet
Zo sprong k in t wotter en wakker was ik,
Liekop zat k in bèrre ogen groot van schrik.
Doar lagst doe te sloapen hail dichte noast mie,
Ik vuilde mie bliede t zuiken was veurbie.

Doar woar ik bin geboren,
Is t nait meer zo as t was.
Want aan de nije-weg,
Ligt nou n wotterplas.
Doar kin je bootje voaren,
En poezeln bie zummerdag.
As t vrust kin je der scheuveln,
Joa? t is n haard gelag.
Aal dat modern gedounte,
Van wonen aan t blauwe meer.
Ik denk weerom aan vrouger,
Mien haart dut den zo zeer.
Want alles is zo aanders,
d'Schoul, mien olderliek hoes.
En as k hail eerlek wezen mout,
k Veul mie der nait meer thoes.

In t Engels hait ze mother-in-law,
In t Duuts ist schwiegermutter.
In t Nederlands ist schoonmamma,
In t Grunnegs òlle schietert.

De schoonmoekes van Nederland,
dij stoan der nait goud veur,
Men schrift en zingt voak over heur,
en mainstied in mineur.
Ze het veul t verdeurn,
mor kloagen dut ze nait.
Want over aal... Dij kinder
kent zai ook nog n laid.

Meert 2002

As d'dag ploats mokt veur d'nacht,
en t moanlicht is helder en zacht.
De netuur rust in volmoakte harmonie,
Den klinkt der deur d'nacht n melodie.
d Primas speult op zien fioul,
zo helder en n beetje swoul.
t Sweept hom op, t nemt hom mit,
melodie en klank nemt van hom bezit.

Zigeunerviool zingt t laid van verlangst,
Van toukomst mit n beetje angst.
Mit kloagen en vroagende stem,
zingt zai t zigeunerlait mit klem.

t Is asof d'snoaren ons ontroeren,
en ons noar n gries verleden voeren.
Zo vertelt ze d'gang van t leven,
en hail ons streven wordt weergeven.
Stil lustern we noar t verhoal,
Van d levensloop in meziektoal.
In heldere nacht, inneg en zacht,
is t fioulmeziek vol van pracht.

Dit gedicht ken ook as n laid gebroekt worden.

Maart 2005

t Is d'sun, mit aal heur waarmte,
t Is d'moan, in duustere nacht.
t Is d'zee mit aal dat wotter,
t Is d'locht mit wolk'n pracht.

t Is d'maaitied mit heur kleuren,
t Is d'summer waarm en swoul.
t Is d'haarst mit störm en kuren,
t Is d'winter költ en graauw

Veujoar, zummer, haarst, en winter.
Aal joar weer komt dat weerom.
Elk vörreljoar het zo zien charme
En doar draait, toch alles om.

September 2006-09-17

Onder de kerstboom;
Vredeg en stil.
Zitten we te lustern,
Wat God van ons wil.

Wees toch verdroagzoam,
En blied mit mekoar.
Stop aal t gereudel,
Kom mit mekoar kloar.

Want hou je t bekieken,
Of t zwaart is of wit.
t Is nait te verglieken,
Stop mit aal dat gevit.

Want ains zel de mens,
Stoan veur zien Heer.
Den helpt aal t gevit
En gejammer nait meer.

Nou zitten we in kerke,
En vieren t feest
Van vrede op oarde,
Woar Jezus, noar streeft.

2007-10-10

Mien haart ligt op t Hogelaand,
Mien haart is nait hier:
Mien haart ligt op t Hogelaand,
En k joag op n daair,
k Joag hom op dat wilde daair,
En trek zien sporen noa,
Mien haart ligt op t Hogelaand
Woar ik ook goa.

Wherever I go
van Robert Burns
Schotland 1790

Overzet in t Grunnegs deur
Alberta T van Dijk Imminga

Ik wait nait hou k hier kwam,
Ik heb mie vast mishad.
Wat mout ik hier in n vrundelaand,
Ver weg van loug en stad.

k Bin wènsteg noar mien plattelaand,
En k denk hail voak, "woarom",
Bin k toun nait noar mien hoeske goan,
Dat was ja aibels dom.

Mor ainmoal kom ik noar die tou,
Den loat k die nait meer lös.
Den rais ik deur mien Grunnegerlaand,
Zo wied, zo roem, zo brös.

Den loop ik over t gruine diek,
En kiek aal over t Wad.
Ik snoef de locht van Dolderd op,
En pruif, wat k hoast vergat.

Stil zit mien opoe mit haanden in d schoot.
t Kooltje in d stoofe verwaarmd heur kòle vout.
Ik kiek noar heur en k vroag mie òf, woar denkt ze nou toch aan.
t Gezicht zo laif, mie zo vertraauwd is strak d ogen daip.
Ik schoef mien stoul wat dichter bie, en zachtjes vroag k den,
wat scheelt der aan doe bist zo stil, zo ken ik die ja nait.
Ze pakt mien haand en kikt mie aan, en mit heur zachte stem
begunt ze te vertellen van hou het heur verging.

Zo vertelt ze over vrouger, van heur jeugd nait altied mooi.
Van de zörgn om man en kinder twije haar ze al begroam.
Ook het ze twij kinder groot brocht van heur zeun,
dij schaaiden was.
En van heur dochter in Auströlie en dij klaainkinder dij ze nooit zag.
Ook vertelt ze van mien voader dij was d olste van t hail spul,
How hai jong en staark heur optilde en n danske mouk mit heur.
Opoe zit mor deur te proaten en heur ogen kriegn weer glans,
om d mond vöm zuk weer rimpels, in heur stem klinkt weer n lach.
Opa komt d koamer binnen en wie waiten wat dat betaikent,
kovvie drinken mit zien olske mor t wotter kookt nog nait.

Ik stoa op en geef mien opoe n haile dikke smok.
Opa kikt, en vragt woar is dat veur!
Mor hai wordt nait gewoar,
dit gesprek was van ons baide.
ain gehaaim dat was wel kloar.

k Denk nog voak n moal aan vrouger,
aan mien jeugd zo zunder zörgn.
En noatuurlek aan mien grootoaln.
Laifers waarn t stök veur stök.

Mien opoe was Grietje Imminga de Lange Dit vertelster is woar gebeurt.

Duuthoamers broen van kleur,
zaacht, en zunder geur.
Stoan in waal van sloot,
te pronken tot de dood

jannewoarie 2004

Oet d'òlle deuze

t Was bie Jansen stil in schure,
Noadat hai zien zwien har slacht.
"k Mag mie achter nait meer zain, man".
Was dou voak zien jammerklacht.
Ook zien vraauw mocht er nait over.
t Hok leeg, aargerd'heur terdeeg.
Vot, as t kon, mos Jansen zörgen
Dat hai weer n bigje kreeg.
Van zien waarklu heurde Jansen
Op zien doageliekse loop,
Dat er in het dörpscafeetje
n Toom biggen was te koop.
Zulfde middag nog, noa oldert,
Was ol Jansen vot al doar
En kwam noa n beetje pingeln
Mit de zwienekoopman kloar.
t Bigje wuir dou in ain zak stopt,
Bleef eerst bie het zwienhok stoan.
Boas wol eerst n klokje kopen
Kon toch zo noar huus nait goan.
Moar het bleef er nait bie aine
Van òl Jansen wos men dat.
Eerst nam hai n fladderakje
En dou nog n stok of wat...
Flink bestoven ging t op hoes of
En zien vraauw ruip: "Bah, doe zwien!
Hou komst doe zo slim bezopen?
Zitst weer vol mit brandewien?"
"Niks heur moeke", zee dou Jansen,
"k Heb allain n bigge kocht
d'Allerbeste oet de koppel
Dat hast doe van mie nait docht...
k Docht, doe zolst wel bliede wezen.
Laive tied, wat kikst ja wicht.
Stoa nait zo te aggawaaiern,
Hoal dien mond ais even dicht".
Toesterg ston zien vraauw te kieken
Over t schot van t zwienehok.
Dou heur man mit hail veul wurgen
Aan n dik end zakbaand trok.
t Lukte en de zak ging open
Jansen raip: "Doar komt hai heur!"
En ... n dikke grieze koater
Schoot hom tussen bainen deur.
Kastelain har hom dat leverd
Dou hai doen zat in de kroug.
Jansen kreeg de bienoam "Poeie",
Dij hai hail zien leven droug.

t Laand van doezend kleuren
t Laand van störm en wind,
t Laand van mooie laidjes
t Laand as n laang lint

t Laand van boeren en boetenlu
t Laand van swoare klaai
t Laand van moi, hou gaait mit die,
t Laand in de moand maai.

t Laand van koolzoad in de blui,
t Laand van wotter kaant
t Laand van boerderijen groot
t Laand mit n golden raand.

April 2001

Graauw en kòld,
t joar is òld.

Schaaiden vaalt swoar
Wie dount elk joar.

Komst nait weerom,
Blifst altied stom.

t Is ja goud
Der komt nij bloud.

Helder en kloar
t is veur mekoar.

Hail vrouger gung mien opa,
Mit schuppe op zien nek
Noar t Carel Coenraatpolder
En gainaine von dat gek.

Doar zwougde hai in t vette klaai
De Dollard dij mus dreug
Der was verlet um vruchtboar laand
En elk von dat ain deugt.

De boeren hadden der loater
Ain hail aarg goud bestoan
Mien opa waarkte dou veur heur
En gainaine von dat roar.

Nou lees ik in de kraante
Der komt n Blaauwe stad
Het wotter mout weerum op t laand
En dat is, wat ik nait snap.

Juli 1999