Bonnie Smalbil-Stikfort.

De leste zunnestroalen
van ain mooie haarstdag.
Zai teuvern op mien gezicht ain glimlach.
De zunne schient deur t dreuge holt
en kleurt de leste bloaren gold.
Ain vogel zingt zien leste laid,
ik luuster stil, vuil gain verdrait.
Straks staait de winter veur de deur
en wit is ook ain mooie kleur.

Wind en wotter,störm en regen.
Doe wast noeit baang, doe konst der tegen.
Mor dou dij grode donk're wolke kwam
en die het zicht op beter weer ontnam,
kroop ook de angst bie die noar binnen
en het waiten; van dizze störm is nait te winnen.

Meert 2006
Schreven dou wie wizzen dat mien bruier nait weer beter worden zol van n slimme zaikte.

De dunne droad dij die aan t leven bindt
wuir zichtboar as ain golden droad.
In dien aarms dien pasgeboren klainkind
en bie de deure dien olle moeke dij
stillechies in heur rolstoule votgait.
Doe keekst mie aan, mit in dien aarms het klaine kind.
Zagst doe dou ook de golden droad dij ons verbindt?

05-02-2006
Dit gedichie heb ik schreven dou wie wizzen dat mien bruier nait weer beter worden zol van n slimme zaikte.

Vandoag, mörgen,
zunder zörgen?
Heden, verleden
toukomst, tied
hoat en nied
hail veul vroagen
leren verdroagen!