|
De foto
Dinsdagoavend luip t tegen n uur of aachte, dou ik der nog even oet mos.
"Ik goa nog evenpies noar Hinderk tou ! "ruip ik vanoet t achterhoes noar moeke in de keuken. Ik haar d'achterdeurklinke al in d'haand. Stel die es veur, dat ze mie nog es terogge roupen zol. t Begon ja al te twijduustern. Joa, net zo as t was:
"Ik zol mor nait meer goan. t Begunt al te twijduustern. En dien achterlicht dut t ook nait."
Mor de leste woorden sluigen al tegen n dichte deure aan. Ik zat al boven op mien fietse en ree zunder op of dele te kieken al bie t keukenroam langs. In n flits zag ik moeke schuuns achter d'gediene veurbie schaiten.
"Wonderliek, toch aiglieks, "docht ik bie miezulf, "dast zunder der aacht op te geven, persies noavertellen kist hou d'gezichtsoetdrokken in n fractie van n seconde west het. t Huil bie moeke n beetje tussen bezörgd en vergrèld in."
De weg was laank, kòld en verloaten. De tempratuur was in n poar doage tied noar beneden schoten. D'maiste minsen haren den ook heur stee bie d'kaggel al weer innomen, ofschoon t nog mor haalf september was. Ik zag ze in t veurbierieden zitten. D'lampen deden waarm aan. En ik ? Ik in mien zummerjassie vuilde de kòlle tot op mien hoet. Terwiel ik miezulf verwieten over mien kouachteghaid begon te moaken, ree'k over d'batten bie Dinoa, om op dizze menaaier aan d'landskaante van t daip te kommen. Aan d'kaante woar Hinderk Bos, mien kammeroad, woonde.
Ik rappelde mit mien fietse over d'planken van t krakkemikkege battentje, dou'k inains n knal heurde. En tegeliekertied ston'k twij centimeter leger en ree'k mit velge over t haarde holt. In n floep en n scheet ston'k noast mien fietse. Ik voulde aan mien kont en dou aan mien baand. D'boetenbaand was borsten.
Hou nou wieder. Terogge lopen noar hoes tou, kwam mie wel op n ketaaier te stoan. Noar Hinderk tou was t ook nog wel vief menuten lopen. En den mos'k loater ja dat haile ìnde nog weer terogge. Dat wui mie aal veul te loat.
Zol'k t es perbaaiern bie Dinoa ? schoot t mie dou in t zin.
Dinoa, woarst aaltied terèchte konst, net geliek woarmit. Dij op heur boerderij aaltied wel n putje veur die te doun haar. Aaier zuiken in t tutehok, de peerden òfmizzen, swienen vreten geven. t Mog aal bie heur. En veural nou ze gain laand meer haar en allendeg heur boerderij mit daaier overholden haar, haar ze nog meer tied veur d'kinder, dij bie heur op t haim kwammen.
Ik keek op mien allozie. t Was bienoa kwart over aachte. Dinoa zol nog wel nait op bèrre liggen, docht ik. Nee, wel mit de tuten op stok, mor nait zo vroug. Ik luip om d'boerderij hìn en zag in d'keuken nog licht brannen. De grote zeuvenaarmege laampe boven toavel stroalde n zacht, geelachteg licht oet. Ik loerde es tussen baaide hanggedienen deur, mor kon niks zain in de lege koamer as wat ter nait heurde.
Zol ze der nou wel of nait wezen ? Net dou'k mie weer omdraaien wol, heurde ik inains wat gestommel. Ik ging rechtop stoan om es goud te luustern woar t geluud vandoan kwam. Ik zag naargens aans licht. Wat zol dat toch wezen ? Ik muik mie recht n beetje ongerust. Der zol toch niks mit Dinoa gebeurd wezen ? En as je normoal kind aan hoes binnen, kinnen je nou nait zo mor opsakkerdaaiern. Ik trok mien drieste schounen aan, ik nam n oam en stapte de laange gaange in. Ik ruip heur noam: "Dinoa !!"
t Geluud klonk hol in de laange gaange. Mor n antwoord kwam der nait. Pas noa n hail zet, zo leek het tenminnent wel, wui deure van sloapkoamer vezichies open doan. t Heufd van n verschrikte Dinoa kwam teveurschien. Ze kneep heur ogen haalf dicht en dou ze aan t haalfduuster wìnd was, dee ze deure achter zok tou.
"Wat wolstoe wel, doe male jong, "zee ze verbolderd, dou ze deurhaar dat ik t was.
"Wat dustoe hier soavends nog zo loat. Kinder mouten op bèrre liggen. "
Ik haar heur weschienlek zo verrast mit mien bezuik, dat ze mie aal nait nuigde om in d'achterkoamer te kommen. Noa n zetje haar ze heur pozitieven weer bie mekoar, zo leek t wel.
"Kom binnen, "zee ze en ging veur mie aan t kaande.
"Nou, kiek, "zee ik doarop, "aiglieks was ik allendeg mor even langeskommen om dien bandenplakspul te lainen. Mien achterband is hier bie die op d'brogge borsten en nou wil k even kieken of 'k hom repareren kin."
"Dus doe kwamst nait bie mie op veziede, "zee ze wat ploagend. Gelokkeg haar ze heur vertraauwde rust en ironie weer terogge vonden. Ze was aalmoal zokzulf nait, dou ze doarnet d'kop om d'hörn van d'ziedkoamertje stak.
Vrumd toch, dat je soms mainen, dat je aine kinnen en op zo'n ogenblik blieken ze den inains weer volkomen vrumd veur joe te wezen. Ik mos der mor nait teveul achter zuiken. Wel wait, haar Dinoa doar heur geld wel begroaven en vuilde ze zok deur mie betrapt op heur grootste gehaim. Inwendeg mos'k ook nog wel lagen.
Noa n zetje ston d'fietse op d'kop in d'keuken. Onder d'laampe. En terwiel ik mit de bandenòfnemers bezeg was, zette Dinoa de kedel mit wotter op. Ik haar wel n beker waarme thee verdaind, zee ze.
Bie de daarde bandenòfnemer, haar'k genog roemte om d'binnenbaand der oet te hoalen. Dinoa, dij intussentied bie toavel was goan zitten, schudkopde es n moal. Ook ik haar t al wel zain. Doar was gain begunnen meer aan. D'haile binnenbaand lag aan fozzels.
"En nou ? "zee ik, mit toch wel wat angst in mien stem. Wat zollen ze thoes wel zeggen. En mörn mos'k ja weer op fietse noar school tou. O, goi, o, goi, dat mie dat nou weer overkommen mos.
"Goa eerst mor n koppie thee drinken, mien jong, den kieken we dammeet wel weer wieder. "
Zo kwammen mien aigen problemen op de veurgrond en vergat ik t vrumde tavvereel, dat ik doarnet zain haar.
En Dinoa haar ook al n oplözzen veur mie. Ik as hendege jong, kon makkelk op heur fietse. Ik mog de volgende dag heur fietse wel mit noar school tou. Mien pabbe zol den wel zörgen, dat mien aigen fietse weer in odder kwam.
Bie t noar boeten tou goan, stötde ik per ongelok tegen t theekassie aan. Doarbie vuil ain fotoliessie om. Hai was mie nooit eerder opvalen. In d'gaauweghaid zette ik hom overìnne, mor ik zag nog wel dat n jong van mien leeftied mie doarbie lagend aankeek. Dinoa haar t incident nait zain.
Tegen n uur of negen was ik dij oavend weer in hoes.
Moeke was in t begun nog wel wat franterg, omreden da'k der, zo as ze zee, tussen oetnaaid was, mor pabbe was reedleker:
"As hom dit meleur mörn overkommen was, haar e der onderwegens noar school mit zeten en kist ter gif op innemen, dat zien baand vandoage of mörn toch knapt was. Ik zel mörn noa t waark d'fietse wel bie Dinoa weghoalen en der n nije baand omdoun."
Doarmit was t onderwaarp ofsloten.
Dij nacht lag ik op bèrre te prakkezaaiern.
Der zat mie wat dwaars en ik wos nait wat. Ik wos zulms nait woar t mit te moaken haar. Haar Dinoa wat zegd of haar ik doar wat zain in d'achterkoamer ? 'k Wos het nait.
En den kin je nog zo stief denken as je willen, as t nait vanzulf komt, den komt t nait.
En zo inains kwam der n schip aanvoaren en doarop stonnen n ol mannechie en n ol vraauwchie en dij legden heur boot aan veur d'boerderij van Dinoa.
Op de boeg stait in kleurege, golden letters de noam "Johannes "schreven. t Is ja net of aine in schoonschrift mit n kroontjespìnne, deupt in verguld inkt, doar zien uterste best doan het om dat bredje zo mooi meuglek te versieren.
Op t dek stait ook nog n lutje kirreltje. Dij stait doar te speren mit d'aarms as n meulen bie windkracht aachte.
En onder t zwaaien lopt e haard in d'richten van n jonge vraauw dij aan d'kaante stait. Zij dut ook heur uterste best om zok mit braide aarmgeboaren te loaten zain. Heur gezichte let n bliedschop zain, dij je wel es zain bie minsen, dij mekoar laank leden veur t lest zain hebben.
Mor wat lopt dat kirreltje gevoarlek dicht bie d'relen aan d'kaante.
"Pas op ! "roupen t ol mannechie en vraauwchie.
"Let nou op t gangpad ! "ropt de jonge vraauw.
D'jonge vraauw aan d'wale slagt heur handen veur t gezichte en t schip komt inains mit n batse tot stilstand tegen t lutje aanlegstaigertje. D'onderbokkens en d'handdouken aan d'liene hangen n zetje stil, asof de wind even is goan rusten. Vedders liekt ter aalmoal gain geluud meer te wezen. n Vacuüm. n Lochtledeg, woarin de tied n tel liekt stil te stoan.
Ik dou d'ogen open.
Wat is der gebeurd. Wel waren dij minsen, dij ik doarnet zag.
Dij òlle minsen kin ik ja hailemoal nait. Dij jonge vraauw komt mie bekind veur. Was dat Dinoa ? Zai leek ter wel wat op. Mor den joaren leden. En hou kom ik aan dizze waitenschap. Het aine mie zoo'n verhoal es n moal verteld.
Ik kiek op mien wekker. Dij wist haalf aine aan. Te loat om pabbe en moeke wakker te moaken.
Mörnvroug den mor.
"Moeke, waiten ie woarom Dinoa nooit traauwd west is ?"
De vroage blift as n triezeltoppe midden op toavel sirreln. Pabbe en moeke kieken mie verboasd aan. Pabbe zien kraante liekt inains nait meer intressant en moeke stopt mit brood smeren:
"... Hou bedoulstoe ... , "zegt moeke mit n lichte hoaperen in heur stem.
Pabbe het rimpels in zien veurheufd en dat veurspèlt maistied nait veul gouds.
Den begunt e zok der ook verboal mit te bemuien:
"Hestoe gusteroavend mit Dinoa nog over meer zoaken proat as over dien fietse en dien school ?"
Ik mos mie doar es goud op bedinken:
"Nee, eerlieks woar nait, "was mien eerns antwoord.
"Woarom vragst dat den, mien jong ? "zee moeke, mie wat benaauwdeg aankiekend.
Ik trok mien scholders op. Mos ik nou vertellen van mien dreum van vannacht. Dreumen binnen toch nooit woar. Haar ik de vroage mor nooit steld. Dat wos ik wel zeker. As grote mìnsen zo tegen joe pruiten, den kon je joe mor beter baargen.
Pabbe legde dou zien kraante op toavel en keek mie dou recht in d'ogen:
"Ik wait nait ofst dit op de vrouge mörn verdroagen kist, mor ... Dinoa is vrouger traauwd west. Mit n flinke boer. Mor n lutje dattien joar leden is dij bie t zichten op t laand... "Hier stopt e even.
"Ik vertel die dit vanmiddag wel vedder. Veur mörnkost ligt die dit weschienlek te swoar op de moage."
"Kist mie dit rusteg vertellen, pabbe. Ik dink noamelek, dat ik t verhoal al kin."
Verboasd keken mien ollu mie aan.
En zunder woord of wieze herhoalde ik mien dreum van d'òfgelopen nacht.
"En dat kind..., "keek ik vroagend in t ronde, "was dus heur kind."
"Joa, "zee moeke, mit tippe van t schoet in d'ooghouken heur troanen wegvegend, "dat was heur kind. En dat aal binnen ain joar."
"Hou laank is t nou leden ? "wol ik waiten.
t Antwoord kwam nait direct.
Zachies zee moeke: "Klaaine Johannes was nou vieventwinteg west."
En verschrikt kikt ze noar d kalender en den noar pabbe.
"t Was guster twaalf joar leden, dat lutje Johannes bie dat ongelok om t leven kommen is. "En noa n zetje, fluusternd, meer in zokzulf as tegen wel den ook, as of ze zok n beetje schoamde:
"Maistied goan wie op zien staarfdag even noar Dinoa tou. Mor guster binnen we t ja glad vergeten. "
Wat n glimp van n foto wel nait aal te wege brengen kin.
|
