Coby Poelman-Duisterwinkel.

t Handschrift op de envelop
roupt beelden van
wachtkoamer ien mie op.
Achter de fleskes en recepten
stonden ze aalmoal op n rieg,
braiven veur zaikenhuusspecialisten,
noamen van dörpsgenoten keken noar mie.

Kwam ik ze tegen op de gaang,
zuikend noar heur enveloppen
leefde ik met, was net zo baang,
vuilde t haart al haarder kloppen

mor dizze braif is aans van oard,
t is n metlevende nijjoarskoart.

Vol aandacht kiekt er
noar de diregent
ien zilverfolie vörmgeven,
t ragfiene webwaark
om zien handen weven
vangt zien blik
den sprekt er uut
wat ien hom oproupen wordt

zo ston hai vrouger
de aarms as dai diregent
dertussen strengen wol
dai zai tot kluwens wond
zien aarms zwenkten
op heur swingbewegen

nog vuilt er hou de strengen
zien handen met n streling
ien de roemte laiten zweven
wanneer t zachte rood
heur handen oversteeg,
t binnenien hom zingen bleef.

Met moekes handschoenen aan
vuil ik nog even weer
de waarmte van heur handen
en is het net of
t nait zo kold meer is

met moekes handschoenen aan
zit ik op fiets en denk aan heur
hoe wies ze met ons was
ik zug heur weer veur ogen
zoas ze der met liep
noar kerk en vrouwenbond
of as ze ston te wachten
op bus noar stad

Ik wrief met ledervet
mien moekes handschoenen ien
en t is of k heur de handen
noa t worrelschrappen
met atrix wrieven zug
nog vuil k ze roeg van t waark
over mien rug henstrieken,
och moeke, heb ik bie joen leven
wat k veur joe vuilde
wel genog loaten blieken?

Ien t pikkeduuster
van de vis
zit t Jona dwaars
dat er bie hom
gain ruggegroat is.
Hai jonast as n foetus
en zien geleuf wordt groot.
Hai geft zich over,
vis begunt te spijen,
t is
of er vannijs
geboren is.

Hai dut
wat er doun mos
mor t kwoad komt bovendrieven.
Zun ken er nait verdroagen.
Hai heurt Gods vroagen,
komt d olle Jona weer tegen.
Van zo’n baarg laifde
wordt er met homzulf verlegen.

Ien t nij geboren licht
jonast Jona
veur Gods aangezicht.

Achter mien rug
zit mien zeun,
ik fiets met hom
langs de spoorbrug.

Hij reudelt aan ain stuk deur
over kikkers, ooievoars,
potjes kikkerdril,
over juf die
n potje kriegt ien april…

ienains is er stil,
vroagt den verwachtingsvol:
“En mamme,
word mamme al n beetje bol?”

Ik, net mien “kikkerproef”
achter de rug…
juich zo’n beetje
noar hom terug:

“Misschien dat ien april
mammes buuk ook groeien wil!”

Hij taikende ien zien schildersvest
en stond n poar stappen achter de rest.

Zo taikende hai nait allain t model
moar ook de cursisten waren ien tel,
kiekend noar heur, dai n plekje zocht
en zichtboar taikende deur de tocht.

Deur dizze zet poseren heden
ien een beschaiden liest
de kunstenoars uut t verleden.

Ienspireerd deur n aquarel van de Grunneger schilder Anco Wigboldus

Glunderend loopt er deur de kringloop
met n poar schounen ien de haand.
"Kiek" zegt er ien de loop
en toont heur d onderkaant.

Poeh, echte 'pieps' veur n prikje.
Zai knikt hom bewonderend tou
en zugt ien dat ogenblikje
hou wies hai nog is met zien vrouw.

Met vrijkoarten van de bank
goan ze noar de beurs WONEN,
lopen hiel wat meubels bielangs
zien ok n barg veur spek en bonen.

Op n duur bennen ze t slentern zat,
zien n bekend apperoat,
hemmen wel zin aan vruchtennat.
n Vrouw is drok aan e proat.

Ze kieken begerig tou
hoe ze soep en coctails moaken,
men vernemt al gauw
dat heur de sapkes lekker smoaken.

Ze magen wel even zitten goan,
kriegen nog n moal of wat te pruiven,
blied dat ze nait meer huiven te stoan
zitten ze mmmm met hand te wuiven.

As men denkt dat ze t apperoat kopen,
pinnen ken doar ok as t mot,
zeggen ze as ze verder lopen
dat t eerst even bezinken mot.

Dat ken je ok letterlijk Omtoalen,
ze goan vot noa dizze markt
heur apperoat tot kast uuthoalen
want nou wieten ze hoe die warkt!