Edo Staal.

Verhoal op riem.

| | | | |

Noeit zel ik de tied vergeten,
Aaltied zol ik t blieven weten.
Ons wér leerd, pluk gain appels of peren bie de boer,
Want de smoak is den aaltied zoer.
Eerliekhaid blift t laangste duren,
Mor waorom legt men mie den zo voak in de luren.
Vruchten van t seizoen kwamen uut aigen goard,
En onder stro en of heu bleven de appels bewoard.
Ik wait nog hou de belletjes van de ieskaare klonken,
En hou of de kopern deksels op de kaare blonken.
In de schoulvekansies mossen wie op t veld eerappels roapen,
En de frieten dij moeke doar van muik luiten wie ons lekker smoaken.
Ook mossen wie helpen bie t stroschoven binden,
Den kon men ons ook tiedens de schoulvekansies wel vinden.
Ook mossen wie mit mekoar t heu helpen keren,
Toch hadden wie n prachtige jeugd, kin ik rusteg beweren.
Korenbloumen plukten wie an raande van veule korenvelden,
En met zo'n boeketje wér moeke den verwend, kin ik joe wel vertellen.
Aarten, ik wait nait houveul ik der dopde,
Veurdat moeke ze in de weckvlezze stopde.
Van rebaarber, proemen, eerdjebaaien enz. moakte moeke confituur,
En moeke wos de juuste moat van suker, want aans was de smoak te zuur.
Hom heur plakkende aigenschappen plukten wie de klaine klis,
Dij gooiende wie de wichter in de hoaren, den volgde mainstied straf, en dij was nait mis.
As jonges muiken wie piel en bogen van n geschikte tak,
Woarop ain stried veur de overwinnen uutbrak.
Mien eerste laifde en ik hebben onze noam op n boom in t bos schreven,
t Bos van vrouger is verdwenen en ook mien eerste laifde is nait bleven.
Toch dink je op loatere leeftied, weerom an dij mooie tied,
Want dit soort herinnerns roak je noeit weer kwiet.

| | | | |