Jan H. Ottens.

Gedichten.

Handen.

Handen kinnen veul zeggen
Handen spreken hun aigen toal
Wat handen oans willen vertellen
Begriepen we dat allemoal?

Handen kinnen we voalen om te bidden
Handen wiezen oans de weg
n Handgeboar van kom mor hier
Of goa mor weg!

We kinnen met de handen groeten
Of oafscheid nemen in´t leven
Handen kinnen ontvangen
mor handen kinnen ook geven.

Handen kinnen kwoad doun
Mor handen kinnen ook strelen
Handen dai oans geruststellen
Vreugde, zörgen of piene delen.

Mensen stoan soms met lege handen
En de aander kin´t hoast nait droagen
Handen dai zug verrieken aan geld en macht
Handen dai nooit geven, mor oaltied vroagen.

Handen kinnen veul zeggen
Handen spreken hun aigen toal
Handen dai geven, zallen ook ontvangen
Begrepen we dat mor allemoal.

Handen kinnen veul zeggen
Hailveul zulfs in oans leven
Mor veur oans allemoal komt´n tied
Dat we alles uut handen mouten geven.

Geert zien knientje.

Geert, van achtjoar wol n ponnie
of n knietje op zien verjoardag
Mor veur n ponnie gongen zien
pa en moe nait overstag
Volgens de oalders was der veur
n ponnie gain ruumte in de schuur
n kniene kwam de olders ook beter uut,
was ook ja nait zo duur
Geert, mos beloven dat hij goud
veur t knientje zörgen zol, elke dag mor weer
Geert, beloofde dat de kniene niks
tekórt kommen zel, keer op keer.

Pa kocht wat holt en troalies
en timmerde n pracht van n knienhok
Geert, kon sikkom nait wachten,
t jongkie was gewoon drôk.
Zoals belooft kreeg hij
n knientje op zien verjoardag
Kniene mos vot in t hok,
woar al doagen stro in lag.
De kniene had best noar zien zin,
t was n schat.
En Geert ging veur knienevreten
vot op pad

De kniene had aan vreten
gain gebrek de eerste doagen.
Veur de troalies lagen, dissels, kloaver
en gras wel tien loagen.
t Was gewoon duuster in t hok,
de kniene kon nait noar boeten kieken,
van aal dat vreten.
Geert, zol goud veur t knientje zorgen,
zeker weten.
Mor noa de weken verstreken,
kreeg t knientje
aal minder te vreten.

Om vreten te plukken ging Geert
aal minder op pad.
Dan was t hom te kold,
was der teveul wind of te nat.
Geert, haar der nait veul zin meer aan,
hij dee aal minder zien plicht.
Kniene kon met gemak noar boeten kieken,
hij zat de haile dag in t volle licht.
As pa zee: Geert most vreten plukken,
dan zat Geert wat onverstoanboars te brabbeln.
Ondertied zat t knientje van de honger
aan t holt van t knienhok te knabbeln.

Aan vreten plukken haar Geert de pest
En in vief weken tied haar hij
nog mor ainmoal t hok uutmest
Wat Geert aangong mog pa zien kniene,
en t hok, wel verkopen.
t Vuil hom dik tegen om t hok uut te mesten
en achter vreten aan te lopen.
Pa het alles votgeven,
makkelk zat.
En over n ponnie of n kniene,
doar het Geert t noeit weer over had.

Kanker.

Gezondheid is n riek bezit in t leven
Mor, elk en ain is dat nait geven
Woarom wordt de aine zaik en de aander nait?
Vroagen, woarop zulfs de dokter gain antwoord wait
Als wie gezond binnen hebben wie gain kloagen
Mor, as wie overvalen worden deur n slimme zaikte, den kommen de vroagen
Wat staait mie te wachten
Van alles gaait deur ons gedachten
Wat brengen de chemokuren en de bestroalen
t Is aalmoal onbekend, we kinnen t allain van de verhoalen
t Gezinsleven veraandert van de ain op de aander dag
Bie t bericht; "U heeft kanker" binnen je totoal van slag
Der volgen stoere tieden, onderzuiken en chemokuren
Lichoam en geest kriegen t zwoar te verduren
En ondanks dat we t inains stoer kriegen in t leven
Willen we ons d'r nait aan overgeven
De mensen leven aalmoal met joe mit, echt
t Geft kracht wie goan d'r veur, bid, hoop en vecht
En as je dan noa de zwoare behandeling mooie berichten ontvangen
Rollen de troanen ons van bliedschop over de wangen
t Herstel duurt den nog wel n haile tied
Mor de grootste ellìnde binnen je kwiet
En kinnen we ons weer richten op t normoale leven
Jammer genog, is dat nait elk en aine geven.

Hol mie vast.

Hol mie vast, as k wankel bin
zörg veur mie, as k nait meer kin
Hol mie vast, in mooie doagen
mor ook as ik vol zit met vroagen
Hol mie vast, as k verdrailek bin
ain uutgestoken haand, n waarme stem
Hol mie vast, as k opstandig bin
en mie òfvroag, het t nog wel zin
Hol mie vast, in duustere doagen
as t stoer is om t verdrait te droagen
Hol mie vast, as k niks meer kin
en deur zaikte overvalen bin
Hol mie vast, as ale hoop vervlogen is in t leven
en het gevecht op mout geven
Hol mie vast, in mien leste doagen
dicht bie mekoar om t verdrait te droagen
Hol de mooie herinneringen vast, as k der nait meer bin
wieder met mekoar, zunder mien stem
Hol mekoar vast, ook al zal t soms stoer goan
t leven bestaait uut mooie mementen, mor ook uut n troan.

Moeke.

Moeke, het dut mie soms verdrait en zeer
Woarom kinst doe mie nait meer
k Wil ja zogroag dicht bie die stoan
Mor kinst mie nait meer van noam.

Moeke, wat kikst ja noar mie
zeg nou mien noam, k ben ja n dail van die
Druigst mie op dien aarm
Aan dien haart zo waarm.

Moeke, ik ben hier veur die allain
Ben nou groot, nait meer klain
Hest mie t lopen leerd
En mie schommelt op t hobbelpeerd.

Moeke, doe stondst aaltied veur ons kloar
Ook al was dien aigen leven soms zwoar
k Hol nog altied van die, net als vrougerjoaren
k ben ja uut die geboren.

Moeke, ik denk nog voak aan de tieden van weleer
Wat ben ik die toch dankboar, keer op keer
Dankboar veur was t doe mie geven hest
Ook al herkinst de mensen nait meer zo best.

Moeke, dien herinnerns bist voak kwiet
En herkinst enkel nog wat uut dien eigen kindertied
Soms zai ik in dien ogen ain troan
Moeke, ik ben en blief n kind van die, ook al waist nait meer mien noam.