Marian Kant.

Ik zai ze zweven, dij nuvere wichtjes
mit heur gutege gezichtjes.
Heur vleugels mit mooie kleuren,
ze kommen òf op de zummergeuren.
Ze doun wat ze mouten doun,
fladderen van bloum tot bloum.
Ze tovern in t zunnelicht
n lach op elk gezicht.
Mor woarom zeggen veul mensen din:
"Roepen kom der bie mie nait in."

Doezeleg lig k in t zaand.
Wat is der aan de haand?
Gedachten joagen deur mien kop
en wat schait ik der mit op.
Langzoam goa k mie overgeven
en wor ik hail tevreden.

d'Ol man ston veur t roam
in zien ogen blonk n troan.
Hai zee tegen zien zeun:
"Doe haarst d'oarde mit n bezuik vereerd,
mor de mensen hebben nog nait veul leerd.
Ze kinnen nog aaltied nait in vree leven,
der schient aaltied onverdroagzoamhaid
en oorlog te mouten wezen."

Zien zeun zee: "Voader heb nog even geduld,
ik wait t, t is de mensen heur aigen schuld
mor over pak weg n poar doezend joar
begriepen de mensen mekoar.
Dat duurt veur d'oarde n aiveghaid,
wie stoan boeten de tied, veur ons nait,
mor der komt n dag
dat elk d'oarde in vree aanschaauwen mag."

n Hail gewone dag
n dag mit laifde, n tikkeltje verdrait
Mor juust deur dat gewone
zo hail biezunder

Ik mok mie zörgen
Helpt dat, gain zier
Verandert der wat, gain spier
Woarom dou ik dat din
t Het dus gain enkele zin

Der is hoast gain mens te zain
Want k loop haaildal allain
Mor k vuil mie ontzettend blied
Veur mie bestaait ter even gain tied.

Mörn kom we mit nander bie mekoar.
Dat doun we aaltied n poar keer per joar.
Even gezelleg biekletsen goan.
Mor in mien ogen blinkt n troan.

t Is nait de stilte dij ik mis
Pas in de drokte wait ik wat ainzoamhaid is.