Tammo de Wilde.

Gozze von in Onstwedde n popke van pastelaain,
Hai nam t mit nor hoes en luit het Geeske zain.
Geeske, aans zo'n kring, von t mooi ding.
en zo woar het kreeg in t optrekje op bozzem n plekje.

Toun ging t mis, de daaiern en mit heur zulf was t ook niks.
woar kon dat aan liggen t ging ook nait goud mit de biggen.
snachts dat geblèr van kou, ol kwak mos der mor even over tou.
Kon niks vinnen, wer kwoad en vruig pastoor om road.

Dij kwam ter plekke en zee t mout toch ook nait gekker.
Hai zag t mit ain, t was het popke van pastelaain.
Toornmantjes waren votlopen en dit was der ain.
Kon nait van bozzem kommen en as ze dwaas zitst moaken ze die klaain.

Ik at op zoaterdag attjenat,
paan leeg, k was toeterzat.
Voar zee: “Hèie t in de krös,
din komt mörn t gas lös.”

Zo as t was, löslievegaid
op zundag. n Maal moment,
onder preek tot groot verdrait
flotterde mie de eerste in t hemd.

t Was n zachte, nait haard,
hopelek haren ze t nait maarkt.
Dèrk noast mie, fluusterde “arregat
wat hest had, attjenat?”

Onverzain knalde de twijde droet
Dèrk noast mie dee handen veur snoet.
Ons kerk haar n gòie akoestiek,
t was wis, te heuren tot aan diek.

Domie stopte onmiddelk mit preken,
t volk begon te bidden en te smeken.
Mien hoze begon alweer te trillen
en de daarde glee zo langs mien billen.

Lutje vairke huil zien fatsoun,
t was n lözze t was te doun.
Doorìntegen de viefde n bloaze,
en knalde vlinthaard oet mien moarze.

Ik knikte en wees noar Dèrk.
k Zee verbilderd: ”Dees t doe dat?”
t Was Dèèrk, fluusterden ze in kèèrk.
Arregat dij het zeker attjenat had.

Waiwerd, Heveskes en Oterdum
waren dörpkes in d Oosterhouk.
Waiwerd, Heveskes en Oterdum
allìnt nog te zain in n fotobouk.

Vrouger mit peerd n en woagens
noar de vaalgen of de maiden
over wegen en daipe loanen
om de natuur weer aan te klaaiden.

Elk ging noa kèrk, schoul en kroug,
elk was tevree doar in t loug.
Meester leerde joe fatsoun
en domi sprak zo mout je t doun.

Waiwerd, Heveskes en Oterdum
waren dörpkes in d Oosterhouk.
Waiwerd, Heveskes en Oterdum
allìnt nog te zain in n fotobouk.

Toun kwamen de widde boarden
wat haar n dij hier verloren.
Ze beloofden welvoart en waark
in de febriek en nait meer op t laand.

Hoezen mozzen verdwienen
ain veur ain mit mesienen
en toun spoten ze zaand
op ons mooi gruin laand.

Elk ston verboasd te kieken
elk mos weg zo ook de lieken.
Din brèkt joe doch de klomp
hou kinnen ze wezen... zo lomp.

Waiwerd, Heveskes en Oterdum
ze stonnen nait meer op de koart.
Waiwerd, Heveskes en Oterdum
het begroot elk, mor t is nou te loat.