Tonnis Evers.

Gedichten.

De rivier.

Troag stroomt
t woater
Aan onze vouten veurbie
As of
t zeggen wil
Hoast die nait
Ik kom zo ok wel
aan mien inde
Kaalm aan

De tied is n daif
Onzichtboar
Sloepend deur de nacht.

Voader.

Lest nog op n middag zag ik mien voader lopen
Aan t ènde van de Herestroat
Hai har zien rogge bogen
Keek neer mit oafwende blik
Tien stappen terogge ston ik.

Hai stopte veur eefkes, deur regen verzopen
Besluuteloos en verstaind
Ik kreeg n hevig mededogen
As voader was n gouierik
t Is m toch wel, twiefelde ik.

Ik runde noar veuren in mien haart nog te hopen
Dat hai t was, mien moat
Mien ogen hadden weer n keer logen
Dij vrumde keek mie aan en gaf gain kik
Bedruifd en tegelieks kwoad was ik.

Noa n wandeling over t Jacobspad:

Haarst

Doe, dookeg knoesteg laand
Woar kleur van grond schoart mit grieze lucht
Woar veurms van torens woazeg wied vot stoan
Ik bin allinneg maank raauwe roemte

Mien bainen lopen as zuikende vingers over dien natte hoed
As n slange slentert t pad zuk tussen wierden
Dei lieken op lutje titten van n jonge maid
n Slovve tegenwiend bloast mie tegen kop

k Loop over dien bonkege oaders
Roeg beklaid mit kleemske klaai
Duustere munsters schoeven deur t zwoare laand
Zwaarte tondeuse, dei scheren die hailendaal koal

Doe, mit dien beschaiden grondse odeur
Doe zitst nog aibels strak in t vel
Dien zaachte hoed wordt nou weer omplougd
Vurgen liggen stoef bie mekoar as n olderwetse permanent

Zunne begunt stoareg aan te schienen
Dien waarmte trekt in mie noar boven
k Hoal mien arms stief om die tou
Magst wel waiten, ik hol van die, mien Hoge Laand..

Stilleghaid...

Allineg
Vogels flaaiten
En
Onze vouten
Fluustern
Mit d eerde.

Kienderpien.

Uut de grond van zien hart
En met n jankend gezicht
Snötterde hij vrimd schokkend Zien eerste gedicht:

"Luchtballonn knappn
Lutje potjes reern
Op t grasveldje magn jim niet meer kommn".

Mienent.

k Heb die nait zegt
Da k nait van die hoal
Moar soms bist mie te nat
En ok op plakkn te koal

Din zuik ik noar waarmte
Noar n aarm om mie tou
Moar aal wat k doar krieg
Is n drokte dei mie benaauwd

Gaauw bin k din weerom bie die
Op mien olle vertrouwde stee
t Muit mie moar mien haart bluit oopm
As k die weer roek en weer zaai

Doe, mit dien gries en dien gruin
En t lichte rood van kerkn
Eevmwichteg ligst doe doar
Ien rust op mie te wachten

Hier allineg heur ik t laid van stilte
Hier roek ik de geur van waddenzilte
Doe bist mien laand
Mien leste laand.