Wim Pekelder.
Verhoal.
||||
Brommelwien.
Net as elk joar, noa de grode vekansie, as kinder weer noar schoule goan is t weer tied om brommels te plukken.
Op ons vaste stee, veurbie t station, langs spoordiek, zitten de stroeken weer stief vol. t Zucht t er beter uut as veureg joar, toun was t er sikkom gain brommel te zain. Ze zaten al verdreugd aan t bos veurdat ze swaart waren.
Nou hebben we handen te min, zoveul zitten der aan.
Opains zagen wie, dat we nait de ainigste plukkers waren. n Klain endje wieder zagen we twij mensken in n rood treningspak dij ook mit emmers hinneweer waren.
Toun we wat dichterbie kwamen zagen we opains dat t Rolfke uut Winschoot was. Rolfke was violist en was zowat elke dag op zien vaste plek veur d Hema te zain en te heuren.
Hai druig aaltied n swaart pak. En op de grond, noast hom, ston zien hoge houd, woar je geld in konnen goeien.
Tegen d riepe aan haar hai n bred hin zet, doar ston op: Violist Rolfke uit Siberie.
k Haar al hail wat guldens en loater euro's in d houd goeid, want t was aaltied n genot om noar zien meziek te luustern.
Soamen mit Rolfke en de vraauw gingen we wieder en onder t plukken deur waren we t vleesfebriek al veurbie...
"Kiek", zee ik, "doar op dat stee woar dat grode widde huus staait, doar bin ik geboren".
Dizze streek wuir toun Lutje Rusland nuimt. Wie woonden doar met ons grootmoeke in n hail klain huuske.
"Hou komt t toch das t doe zo goud Grunnegers proatst", vruig ik.
"Nou dat zit zo", zei Rolfke, "mien voader komt aiglieks ook uut dizze streek. In oorlogstied mos hai veur de Duutsers aan t waark. Hai mos noar Koningsbergen, dat hait nou Kalinigrad. Doar mos hai op n scheepswaarf mithelpen onderzeeboten baauwen. Noa d oorlog hebben de Russen hom mitnommen noar Siberie. Doar in n klaain dörpke, Nije Hoop, het hai mien moeke kennenleerd In Neie Hoop woonden veul mensken dij aiglieks uut Grunnen en Oost Vraisland kommen. In tied van Napoleon bint dij doar hén goan om n nije toukomst in de toenbouw te begunnen.
Toun mien baide olders uut tied kwamen, binnen wie uut Siberie, hier noar tou goan. Wie hebben nog n Russische noam, de Russen konden de achternoam van mien Pa nait uutspreken. Zai hebben hom Riebak nuimt, dat betaikend visser in ons aigen toal. Dat staait ook nog bie ons in t paspoort. Wie perbaaien de echte noam van onze veurolders weer te kriegen, mor dat vaalt nait mit, dat wil k die wel vertellen. Mor joe mouten mor ains bie ons langs kommen, din kinnen we wieder proaten".
n Poar doage loater gingen wie op verziede bie Rolfke en de vraauw. Noa de kovvie mossen wie aan de brommelwien. t Was lekkerder dan we docht haren en onder t pruiven deur wuir der aal gaauw weer over vrouger proat.
"Kiek", zee Rolfke en hai huil n verkreukte foto van t bozzem, "dat is mien grootmoeke en doarnoast bie t kruuske dat is mien Pa".
t Haart bleef mie stil stoan, t was dezulfde foto dij ook bie ons op t bozzem ston. Grootmoeke in t midden links Rolfkes voader en aan de andere kaante ston mien Pa.
||||