Jan Mooibroek.

Verhoal.

| Bootjevoaren | Schweitzerhof | Last van t benul |

Last van t benul

Omreden mien vraauw noar n verjoardag mos, vruig ze mie of ik n poar bosschoppen veur heur doun wol.
Dat wol ik wel want ik heb, in tegenstellen van wat ik wel es heur van aandere mannen gain hekel aan zuk soort waark.

Ik ston net even stil om te bedenken of ik alles bie mie har woar ze hom vroagt har, kwam d'r n manspersoon van mien leeftied aanlopen. En dij manspersoon kwam mie slim bekind veur, mor wel of hij nou was, ik har gain idee. Hij kon mie bliekboar ook want hij stevelde regelrecht op mie óf, gaf mie n haand en vruig hou of t mit mie was. Ik kon nait aans zeggen dat t goud mit mie ging.

Hij wol waiten hou of t mit mien vraauw en kinder ging. Hij wos dus ook dat ik n vraauw en kinder har. Na mien vroage noar zien femilie kreeg ik te heuren dat t mit zien vraauw en drij kinder, twij wichter en ain jong ook goud ging.
Ondertussen docht ik mor aal "wel bist doe din toch wel". Kinder waren aalmoal goud trechte kommen zo vertelde mie en doar mog je as olders slim bliede omwezen. Klainkinder har e nog nait, "wie ook nait, zee ik". Zie begunnen doar tegenswoordig of hailemoal nait aan of in mien ogen veuls te loat, zo luit hij mie waiten.

Ik har ondertied nog gain flaauw benul woar ik mit ston te proaten.
"Woar woonst doe op t moment" vruig ik hom. Misschien dat bie mie d'r din n lichie ging branden. Hij nuimde n ploatse in Vraisland woar e noar zien zeggen al meer as viefentwintig joar woonde. Zien vraauw kwam der vandoan, en doarom was e d'r mor bleven.
Wie kregen het nog over vrouger, mor hou ik mien hassens ook pienigde, ik kon hom nait. Mit wel in vredesnoam ston ik toch te proaten. Wie waren zo wied in t gesprek dat ik hom ook nait meer duurde te vroagen wel of hij was. "Zol e zug vergissen in de persoon", zo schoot mie deur de kop. Mor aan zien proat te heuren was e nuver op de hoogte van mien doun en loaten.

"Mooi dat k even mit die proat heb" zee e. Ik mout weer deur want ik wil nog even noar mien bruier in Buunermond. Hij har dus n bruier in Buunermond. "Doar heb ik ooit mien vraauw ook vandoan hoalt", zee ik. Mor wel was nou in vredesnoam de man woar ik mit ston te proaten. "Dou heur de groeten" zee e toun e mie d haand laangde om ofschaid te nemen, "dat zal ik doun", zee ik.

"Mout die de groeten doun" zee ik tegen de vraauw toun ik in huus kwam. "Van wel dat din wel" vruig ze. "Dat is het ja net, dat wait ik nait".
Ik dee heur t haile verhoal uut de douken, mit de vroage of zei misschien ook wus woar ik mit proat har.
"Hou mout ik dat nou waiten zee ze, ik heb hom ja nait zain". Dat was ook zo.
Ik begon hom te beschrieven, nait te groot, rond gezicht, ons leeftied, kwam uut Buunermond, en zien vraauw kwam uut Vraisland en doar woonde hij ook, har drij kinder en zien bruier woont nog in Buunermond.

Wie begonnen baaide haardop te denken en noamen te nuimen om d'r achter te komen wel veur dij beschrieven in aanmaarken kwam. Kon ik hom van school, ik heb ook nog vaar joar in Stad noar school goan, van dansen bie Dopper, of van Schot uut Muzzelknoal, misschien van d'Iesdern Klabbe, of har e bie mie waarkt.
"Ik wait t nait zee ik, en ik al hailemoal nait zee mien vraauw".

Wat n gedou zee ik, k wor d'r moal van. Dat ligt aan die zulm, kreeg ik te heuren. Har om din vroagt noar zien noam. Doar har zai geliek in.
Ik bleef d'r mor aal aan denken wel dat nou west har mor ik kwam nait wieder. En toun we op berre lagen kon ik nait in sloap komen. "Dat word n minne nacht" zee ik. "Veur die zee mien vraauw, nait veur mie".

Nou lig ik wel voaker wakker, en joe zeln dat zulm ook wel waiten, din begunnen je te prakkezaaiern. Soms schut joe wel es wat in t zin, voak ook nait. Om dij reden heb ik op t nachtkassie aaltied pepier en n potlood liggen. Schut mie d'r wat in t zin, din schrief ik t op, want dou ik dat nait din bin ik dat aanderdoags weer vergeten.

"Ik leuf dat k wait woar k gustern mit proat heb" zee k aanderdoags smörgens tegen de vraauw toun wie de ogen open haren. k Heb t opschreven. Eerst de brille zuiken, en toun las ik t braiffie woarop in hoanepoten op ston: BEREND BROBBEL.
"Dij kin ik nait, en doar heb k ook nog nooit van heurt" zee mien vraauw. "Gaait mie net zo, zee ik, doar heb ik ook nog nooit van heurt". Berend Brobbel.
Zal k die es wat vertellen zee mien vraauw, dou dat es zee ik, "wie worden older, wie kriegen last van t benul".
"Doar konst wel es geliek aan hebben" zee ik.

Mor woar in vredesnoam heb k guster nou mit proat, ik zol t nait waiten.

| Bootjevoaren | Schweitzerhof | Last van t benul |