Abel Tjalling Huizinga.

Verhoal.

Hiltje Bakstain

Hiltje Bakstain hed ol swaarde op fesiede had. Dat is ain hail oavontuur west. As Hiltje doar nog aan dinkt lopt griezel heur nog over rug hen.
Haile dörp hed der lol van had allenig Hiltje nait.

Hiltje was ain echte oale dörpsfiguur. Zai was noeit trouwd west en laip vrouger mit stoetkorf.
Dat hed zai joaren lank doan en zodounde wis zai altied ale nijskes van dörp. Zai moch geern wat tjaauweln. Mensen op dörp neumden heur Hiltje Nijsblad mor dat kon Hiltje nait zoveul schelen zolang as zai heur stoet moar verkocht.

Dou Drees mit zien stoatspensioun en fut ien t land kwamen hed Hilje moar gauwachteg touhapt en is mit pensioun goan. Heur hoeske was betoald zai zat dus makkelijk en was dioakens nait neudeg.

Zo as dat vrouger was ien dörp, t huuske was ien houk van hut en dat von Hiltje nait zo slim, doar was zai zoo mit opgruid en wis nait beder of dat heurde zo.
Moar noa n haarde wiend was ain van dakpannen van hut wat verzakt en lekte dak wat, net boven t huuske en kreeg zai altied ain drup op heur rug as zai op t huuske zat.
Ze dinkt ik zel buurman vroagen, dij was timmerman, of dij doar even noar kieken wol.
Komt veur mekoar zee Pait, ik zel vent wel even sturen om pan weer op plak te zetten.

Nou was vent, Luut was zien noam, ain van de dikste deugnaiten van dörp. Hai hoalde altied van allerande kattekwoad oet.
Pait zee altied, elke keer dat joe hom tegenkomen ken joe hom wel n klap op kop geven. Hed hai t vandoag nait verdaind den mörgen wel.

Hier zag Luut zien kans ook weer schoon. Wat dee hai? Hai boorde van boeten oet n gat ien hut net onner zitvlak van t huuske. Soavens dou Hiltje veur dat zai noa ber ging, als altied, nog eefkes noar t huuske ging, ston Luut mit rait ien hand mit poeske der aan, achter hut heur op te wachen.
Dou Hiltje goud en wel zat te spuiten schoof Luut rait mit poeske deur gat hen en wreef Hiltje onner t gat langs. Dij schrok heur van sulms ain oap en runde mit broek op hakken en gierend as n swien dij vermoord word, hut oet hoese ien.

Buurluu kwamen noar boeten om te zain wat der te doun was zo'n meroakel mouk ze.
Hiltje was hailemoal overstuur en zai kon zowat gain woord oetbringen, zai zee duvel zat ien heur huuske.
Pait dij bang was dat Luut weer wat oetvreten har von al gauw gat achter ien hut. Dij verrekte vent denkt Pait mor hai mos wel lachen ook. Hai schutkopte kop mor wat.

Luut dij as de deksel oetnaait was kwam eefkes loader hail onneuzel der aanlopen en vraug Pait wat is hier te doun pabbe. Dat zel ik die gauw vertellen zegt Pait en stekt mit ain rait mit poeske, dei Luut vergeten har oet gat te hoalen, hom onner neus. Nou weis zeker wel wat hier te doun is zegt Pait en nou gais as de deksel doalijk noar Hiltje tou en vertels heur was weer oetvreten hes.

Dat von Luut nait so slim, schuld bekennen dat har hai al zo voak doan, dat was n tweide noatuur worden bie Luut, dat ging hom altied of as van ain laien dakje. Hiltje is weer tot rust komen mor het is heur wel altied bie bleven, want kwoajongers zongen loader as ze Hiltje zagen,
Hiltje Biltje Bakstain,
let heur blode gat zain.