Alberta van Dijk.

Verhoal.

Kuiern

t Is n mooie zundagmiddag in Maai, t zunnetje schient en der staait mor n klaain flottje wind.
"Wie kennen nog wel even aan t kuier goan." stelt Pait veur.
"Dat is zo gek nog nait jong, k zel mie gauw omtrekken'. zegt Zwoantje, Paits vraauw, en gliek stöft ze trap op noar boven.
Even loater komt ze opgedöft en in broekpak noar beneden.
"Klaar voor de start." zegt ze.
En zo goan ze op stap mit ze baaide.

Eerst goan ze deur t dörp, en as vanzulf lopen ze bie t daip langs.
In waal van daip stoan duthoamers op dikke rechte stoalen, en langs kaante bluien kloaver en peerdebloumen.

Ze waren al meer as n uur onderweg dou Pait aan Zwoantje vroug, "bist muide wicht? komst ja sikkom niet veuroet."
"Nee! mui bin ik nait, mor... ik mout zo neudeg"
"bist in hoes den nait wèst." zegt Pait.
"Jewel? Mor ik mout alweer jammert" Zwoantje.
"Zelst wel even volholden mouten wicht, wie bin nog lang nait bie hoes."

Zwoantje is stil, en knipt billen bie n kander.
"Ik wol dat ik n kerel was dinkt ze, wat hebben dij t makkelk, goan mor bie n boom stoan en kwiet bin ze t, morn plekje woar je as vraauw terechte kennen dij is der nait."

"Pait?" kreunt Zwoantje "ik hol t nait meer."
"Zet nog even deur" zegt Pait "doar gunder zai k wat boskederij."
"Mout ik doar achter!" ropt Zwoantje.
"Joazeker of wilst laiver in de boksem doun!" antwoord Pait wat kribbeg.
"Nee?? mor doar ken mie toch elk en ain zain?"
"Och mens, der is hier in gain velden òf wegen n levend wezen te bekinnen"
Zwoantje zegt niks meer, Pait het wel gliek, 'Der zit niks aans op k zel der wel aan geleuven mouten' dinkt ze, en ze komen aal dichter bie d'boskes.

"Zo" zegt Pait en kikt Zwoantje n beetje gemain aan "goa mor gaauw achter dij stroek zitten ik blief hier wel op oetkiek stoan."
Zwoantje kikt om zòk tou, nee! der is niks te zain.
"Schait nou op?" zegt Pait "doe most toch zo nudig? as ik die was, was k al laank kloar wèst."
"Joa! dat zel wel, mor doe bist mie nait" bit Zwoantje Pait tou.
Laangzoam gait Zwoantje op de boskes òf.
As ze even loater weer te veurschien komt ken Pait aan heur zain dat ze opgelöcht is.
"En?" vragt e "wast nou zo aarg?"
"Nee? dat nait, mor ik mout er nait aan denken dat der aine langs kommen was den haar k mie ja dood schoamt!"

Pait slagt n aarm om Zwoantjes scholder en zegt "ik ston toch op oetkiek, den ken die der niks gebeurn." "En haillemoal veur zuks wat most die nait schoam, want elk en ain moet welains oet de brouk."