Cor Uildriks.

Verhoal.

Tommie

t Was een zotterdagoavend in oktober en t was al duuster boeten, dou deurbelle ging. Dou ik bie de deure kwam ston mien schoonmoeke der veur zo nat as n verzopen kat t woater luip van heur plestiek kopdoukje oaf zo in de schounen.

"God", zee ik, "t kon wel regen".
"Loats mie hier boeten stoan of letst mie der in" zee ze en keek mie der venienig bie aan, vot dee ik n stap aan de kaande en luit heur der in.

"Wat n hondeweer", zee ze dou ze met n dikke rooie kop in de koamer kwam en vot op mien stee veur de kachel zitten ging.
"Och mens", zee de vraauw, "is t den zoks min weer?".
"Joa", ging ze wieder, "wie hebben om dis tied gedienen al dicht en de open heerd der bie aan".

Wie wollen net aan de kovvie begunnen.
"Wilst doe ons Geert en Kloas Jan even roupen den mok ik veur heur sokkeloademelk".
Dou de vraauw noar de keuken ging, ston ik onder aan trabbe en ruip de jongens tou of ze sokkeloademelk wollen.
"Oh joa", bulkte ik der achter aan, "en opoe is der ook".

Even loater wassen kinder beneden en zaten gezellig bie ons in de koamer opoe (dai in tied alweer opdreugt was)greep in heur tasse en zee ik heb gevulde kouken mit noamen, bie de waarme bakker vot. Doar haar ze mie, man dij vin ik ja zo lekker he.. ze binnen groot mit een lekkere broene bovenkaant en een dikke loag spies der in en een amandeltje der boven op. Votdoalijk gong ik stoan om schurreltjes te pakken woar wie de kouken opleggen konden.

"Nou wist wel overhénde hé", zee schoonmoeke, "as der moar een gevulde kouke op toavel komt".
Doar haar t oalske wel geliek in je maggen mie der snachts veur wakker moaken.

Dou de kouken op de schurreltjes lagen kreeg der nog ain belangstellen, noamelek ons hond, Tommie haite t baist en t was een rasechte asbak, nait al te groot swaart mit broen en wit, ach een alleroardegst baistje.

Elk en aine begon aan zien kouke en kovvie of sokkeloademelk en der wer vrolek wat keuveld over van alles en nog wat.
Noa n tiedje haar mien vraauw ons twijde bakje kovvie inschonken en dou ze der weer bie zat zee ze tegen mie, "verrek hest dien kouke ja nog aal nait op bist nait goud ofzo?"

"Joa", zee ik en keek de kring ais rond, "joe hebben allemoal dij kouke nou al op, moar ik heb hom nog even liggen loaten, je mouten der van genieten van zo'n kouke, dij mout je nait zo aalbegerig noar binnen schrokken. Mien voar zee altied 'spoorst doe wat den hest doe wat'."

Ik haar t nog moar net zegt dou der wat swaart en broens tussen mien bainen deur schoot, mit n noodgang mien lekkere gevulde kouke van t schurreltje oafgriste en mit de zulfde gang weer onder de stoule schoot en mit groode happen mien kouke noar binnen waakte. Stom verboasd keek ik Tommie (want dij was t) noa moar ik kon der nait meer tegen griepen om mien kouke nog te redden.
Elk en aine was vanzulf slap van het laachen, veuraal mien schoonmoeke, troanen biggelden heur over de wangen en ze mos t lief der bie vast holden. Op n duur begon ik zulf ook te laachen, want ik zel der wel beteuterd bie zeten hebben en als ze aalmoal zo schottern den mout je zulf ook wel.

Dou elk en aine wat bedoard was en Tommie weer in zien mandje kroop omreden dat der toch niks lekkers meer was, kwam leutje Geert noar mie tou en zee, "kiek Pabbe ie maggen mien amandeltje wel hebben want dij lag nog op mien schurreltje en ik lus hom toch nait".

Ons hondje Tommie is der alaank nait meer, moar ieder bod as wie nou een gevulde kouk bie de kovvie kriegen den ben ik de eerste dai hom op het.