Harrie de Keijser.

t Was vandoage weer zo wied. Mien baide grommen gingen op schoulraaize. Vanmörgns drokte van jewelste in hoes, hemmeln, nije plunnen aan, aalmoal lekkere dingen mit in n badtasse, zo as slik, n poar stokjes dreuge metworst, ranja, n poar stoetjes en n stuk of wat haard gekookte aier.
Buutscenten, dat huift tegenswoordig nait meer. Nog even de leste aanwiezens en den noar schoule tou.

"Pappe, gaitst mit om oons oet te zwaaien"? was de nait te vermieden vroag van mien jongs.
Voak heb ik al bie schoule stoan om de jongens noat te wuiven.
Mor vin ik dat schier? Nee, dat is heulemoal nait schier om te doun.
Komst mit baide zeuntjes bie schoule en votdoadelijk goan zai den noar binnen. Doar kriegen ze van de juvven en meesters n stuk karton op borst spelt mit doarop noam van dien kind in onduudlijke letters, schreven mit n dikke viltstift.

k Haar perbairt zo te goan stoan, dat de meute kinder dammeet in n laange riege noar de bus, stoef aan mie veurbie komen mauten.
As ik n beetje mazzel heb, zel ik ain van mien kinder "moi pappe" roupen heuren. mainstens komt dat der zulfs nait van.
t Is zo wied, zai goan vot.
Ondertussen binnen aal dei vrundlijke, begripsvolle oalluu veur mie goan stoan en en stoa ik op de achterste riege as n gek mit mien witte stok te wuiven. Ik dou vanzulf boetengewoon bliede, waant wel wait, zain mien jongse mie en denken ze, dat ik t meroakels vind om doar as n haalfmaale te stoan, zwaaiend mit mien stok in de loze ruumte.
Den binnen ze vot en mit n vol gemoud en n troantje in houk van mien oog sjok ik noar hoez tou.

Mor vandoage zol t aans goan.
k Heb de jongs vandoag nait noar schoule brogt. k Heb wat aans bedogt. Bus komt hier stoef bie langs, vot doadluk noa t oafraaizen.
k Zee tegen kinder, dat ik bie rontonde op riepe stoan zol, as bus der langs kommen zol. Ik zol den heul haard wuiven mit mien stok. De jongs zollen veuroaf aan sjoveur vroagen of hai bie de rontonde oetkieken wol of der ook n man mit n witte stok, mit n pette op en mit n witte herdershond aan zien vauten ston. Zai mozzen hom den vroagen of hai heul haard op zien zwoare toeter drukken wol.

n Kwartair noa negen zol autobus vertrekken bie schoule weg, dus gaud negen uur ston ik al bie veurnuimde rontonde.
Zol hai toetern en zollen mien kinder mie zain?
Doar ston k, mit mien herinnerns aan mien aigens schoulraaiskes van zikkom daartig joar leden.
Dou inains n geweldige stöt op n claxon van n bus vlak bie mie, mie wakker schudde.
Ik zwaaien as n gek vanzulf. Nog n poar stöten op dei enorme toeter.
Dou waren ze veurbie.
Weer haar ik n troantje in ooghauk, mor dizze moal nait van verdrait mor van bliedschop en dankboarhaid, omreden, dat ik op mien aigen wieze contact haard haar mit mien kinder en heur ook oetzwaaien kon.