|
Boetenlander...
Boetenlanders in Nederland hebben het sums oardig stoer, moar Nederlanders in t boetenland kennen ook heul wat beleven.
Ik was met mien nichtje op vakaansie in Arabië in 1965.
Heur bruier, mien neef dus, wol doar traauwen met n schone Arabische en dat wollen wie wel ains mitmoaken natuurlek.
Van de gewoontes van het land wozzen wie niks of en dus deden wie sums welains wat verkeerd.
Ik wol zo'n echte ollerwetse schoapherder (zag der oet as n ploatje oet de biebel) op foto zetten, moar doar kwam niks van in.
Via n tolk vertelde hai dat zien ziel in mien kamera verdween as ik hom fotografeerde, dus da mog nait.
Wel kon ik hom fotograferen as ik eerst n bedrag van rond 10 gulden spendeerde; kon hai doarmit zien ziel terugkoopn (!).
Tweide anvoaring was an Dode Zee. Wie proatten wat mit ainander in t Nederlands, mien nichtje en ik, en ain of aander Arabier klonk dat in ooren as Duuts.
Hai tierde en roasde as n gek en wol mie n kopje klainer moaken, want hai mog de Duutsers nait.
Noa tussenkomst van onze tolk en begelieder was hai overtuugd van ons Nederlanderschop en dou wazzen wie inains de beste luu dei der op de wereld rondlaipen.
Zunder tolk haar ik dit stukje nait meer schrieven kent denk ik.
Dag of wat loater wol ik veur thuus wat soeveniers inkopen en kwam ik in de "souk" bie n verkoper van kopern theepotten, dat is doar net zowat as bie ons kroantjespot.
In gebrekkig Engels wazzen wie an baiden en ofdingen over pries.
Hai was begonnen met (omrekend) 20 gulden en oetaindelieks kon ik het ding veur 10 gulden kopen.
Trots as n paauw kwam k der met op mien logeeradres en doar lagen ze blaauw van t lachen... zulfde pot kon je veur 5 gulden overal kriegen; was ik dus toch nog bekocht.
Nog ain maal ding beleefden wie dou wie n binnenlandse vlucht moakten mit vlaigtuugje.
t Vlaigtuug dukelde deurlopend omloag in luchtzakken en dou vlogen ons de kippen om de oren, want dei raisden gewoon mit in passagiersgedailte.
Met lienvlucht was ons dat nait passeerd, das zeker.
Aal mit aal was t wel n mooie ervoaren en noa 37 joar denk ik der nog voak mit plezair an terug.
|
