Jan Hoiting.

Verhoal.

Mous

November 1986.

Jacob, net twinteg. Grode vent mit n dikke bos rood hoar op zien kop. Hai was nog in zien begunjoaren, en har, um t zo mor ains te zeggen, nog gain boksem bie de politie versleten.
Paul was n joar of wat older. Moager as brandholt en mit zwaart stiekelhoar. Zien eerste waarkzoame joaren har e deurbrocht in Rötterdam. Mor zo as de maiste Grunnegers was ook hai weer trugge goan noar t Noorden.

Wat politiewaark aangaait was t dou nog nait zon drokke boudel as vandoage de dag. Mor der warren dou netuurlek ook al studenten in Stad. En ook dou fietsten dai mainsttied zunder licht.
Twij der van kwammen Jacob en Paul tegen op Vismaarkt. n Poar haile schiere wichter in n luchtege stemmen. Ook nog luchteg dou ze n bekeuren kregen. Zai betoalden vot. Baaide vief gulden.
Op t ènde zee d aine: "Zo, dat was t. Dit was aal t geld wat wie nog harren. Dat wordt dizze weke allain nog stoede eten." En vot luipen ze. Mit heur fietsen aan d haand.

Jacob doch eerlieks woar dat ze t mainde van dat geld. En dat zee e ook tegen Paul. Dai doch der net zo over. Zai vuilden zuch der nait goud bie.
"Wat binnen wie n poar miesgasters van kirrels."
"Dat binnen wie. Wie zuiken ze weer op" zee Paul.
Wichter luipen nog altied mit fietsen aan d haand.
Jacob dee t woord.
"Heur ais wichter, t begroot ons van dai bekeurens, umdat t joen lèste geld was. Geef ons dai bonnen mor, dan kriegen joe t geld weer."

Wichter mozzen lagen en warren vrezelk bliede.
"Non" zee d aine "wie wollen mörgen aiglieks mous eten. Dat kìn nou wel weer. Mit n dikke rookworst der bie. Wie nuigen joe um bie ons te kommen eten..."

November 2007.

Zai was aan t eerappels te schillen. Mous lag in n plestieken puutje op t aanrecht. Schoonmoakt en sneden. Achterdeure wör openropt en mit n klap dichtsmeten. Heur dochter.
"Wat n minne kirrel. Zon dikke rooie. Hai het mie n bekeuren geven umdat k zunder licht ree. Op Vismaarkt. Doar kìn n blinde snachts nog wel n kraande lezen. Zo veul licht as doar is. As ze mor waiten dat ik dai bekeuren nait betoal. Hai kon wel gek wezen".

Heur moeke huil op mit schillen.
"n Bekeuren? Aine mit rood hoar?" Ze mos lagen.
"Wat non. Der vaalt niks te lagen hor".
"Nee, dat is aiglieks ook zo. Loaten we ter mor op holden dat ik dien bekeuren betoal. Ik har nog aine te goud."