Marian Kant.

Verhoal.

Lapkesmaark

Lest op een mörn ging de telefoon. Ik was net boven mor toun hai rinkelde vloog ik noar beneden. k Was benijd wel der belde. Kees, mien man kin hom rusteg rinkelen loaten as t hom nait goud oet komt mor wie vrouwluu binnen aaltied nijsgiereg. Trieneke mien oldste dochter was der veur.

"Moe," zee ze, "der is woensdag lapkesmaark in Martinihal in Grunnen, zel we der soamen hingoan?"
Doar huf ik gain seconde over noadenken, ik mog net as zai geern tussen lapkes stof strunen. "Zel we din mit traain goan?" vruig ze.
"Dat is goud," zee ik, mor tussentied docht ik ter aan of ik Kees misschain zo gek kon kriegen om te rieden. Din kon we d'auto vlakbie Martinihal zetten en huvven wie nait zulf mit ons pakkeloazie te sjaauwen.

"Kees," zee ik onder t koffiedrinken. "Wilst woensdag wel mit noar Grunnen? Trieneke en ik willen noar lapkesmaark, nait laank hur, gewoon even rondkieken, din kin we doarnoa noar baauwmaark, doe hast toch n poar tegels neudeg veur t achterhoes." Hai keek bedenkelk, mor hapte tou, want hai wol geern t achterhoes n beetje opknappen.
Wat haar k dat mooi veur mekoar kregen.

Woensdoags zaten we al optied in d'auto, Kees haar al hailendaal oetmeten houveul tegels hai neudeg haar en haar t din ook best op zin.
Dou we bie Martinihal aankwamen zagen wie al drommen vraauwluu noar binnen goan. Ik zag Kees wat bedenkelk kieken mor wie stevenden direkt op ingang òf en gingen noar binnen, Kees laip langzoam achter ons aan.
Binnen waren t aalmoal vraauwluu mit n enkele manskerel der bie, ze keken een beetje befoesd net asof ze dochten: hou bin we hier toch wel verzaaild roakt.

Mor Trieneke en ik keken ons ogen oet, wat veul kroamen, hier konden we wel n haile dag rondstrunen en din waren we vast nog nait oetkeken. d'Aine kroam haar nog mooiere lapkes dan de aander en al gaauw haren we verschaaiden tassen vol mit lappen stof.
Kees mog t aalmoal droagen, "Kiek," zee ik, "din hest doe ook wat te doun." Zien blik wer aal vergrelder mor doar haren wie zogenoamd gain aarg in. t Was al twij uur en wie haren de helft nog nait had. Rusteg ging wie wieder, wie hadden de tied ja wel.
Mor op n gegeven moment werden wie toch wel muide, even oetrusten in t restaurant din kon we der doarna weer mit vrizze moud tegen aan.

Kees haar gain vrizze moud meer, hai haar allaank deur dat we nait meer bie baauwmaark terechte kwamen.
Wie deden net asof wie nait zagen dat hai t meer dan zat was en gingen weer vrolek verder kieken.
Om vief uur kon we gain bain meer verzetten en waren hailendal oetteld.
Kees zee gain woord toun we weer op hoes aanreden. Mor zien gezichte ston op störm.

Twij doage loater zee Kees onder t koffiedrinken, "Janneke, zellen wie mörn noar Stad goan, ik wol noar baauwmaark tou tegels kopen, hail even mor hur, din kin we doarnoa Stad in noar dij aine meubelzoak, doe haarst toch n nij toaveltje neudeg?"