Marian Kant.

Verhoal.

Old en jonk

In de ogen van mien klaainkinder bin Kees en ik old, stok old.
Wie stammen oet t joar nul en waiten van toeten nog bloazen.
k Lag der wat om, vrouger heb k zulf ook zo over mien grootolders docht. Mor aiglieks docht ik aaltied dat t ook kwam deur dat mien opoe en opa aaltied grieze klaaier druigen.

Dizze oma lopt in spiekerbroek en klait zok veul nuverder.
Mor schienboar helpt dat toch nait, wie hem n olle oetstroalen, ook al zegt mien spaigel dat dat nait zo is. Kees vind mie nog n knappe maaid. Mor ja, hai is zulf ook nait de jongste meer, hai zel mie wel mit aander ogen bekieken as vatteg joar leden.

Logt mien spaigel din, logt Kees din, of zain we der echt zo old oet as klaainkinder vinden.
"Waren der in joen tied al auto's oma," vroagt Otto.
"Joa mien jong," zeg ik. "En der waren ook al vlaigtuugen, traainen en tillefoons."
"Dij waren din zeker net oetvonden," docht hai.
"Wat dinkst wel," zeg ik, "dij waren der al hail laank."
Hai kikt mie aan asof hai t nait leuven wil.
"Dat kin nait oma," zee hai. "Joe bin ja al zo old."
En doar kon we het mit doun. Hai bekikt ons voak n beetje meeliewekkend.
Kees komt noeit op de kompjoeter en wait nait hou de mobiele telefoon waarkt. Ik kin dat wel, mor laang nait zo vlot as mien kinder.
Ik zai Otto dinken dat hai t mor slecht troffen het mit zien grootollen.

"Oma, doe kist zeker nait goud schrieven op de kompjoeter," vraig hai mie lest.
"Zeker wel," zee ik. Mor ik mos het eerst loaten zain, aans wol hai mie nait leuven.
Nou kin k dat best, zunder op toetsenbord te letten en nog vlöt ook. Zulf dut hai t mit twij vingers, mor bie mie dansen aal mien vingers over t toetsenbord.
Otto keek mie mit open mond aan, en sprak de onvergeteleke woorden. "Oma, doe kist nait veul meer, mor dit kist nog goud."
n Joar loater zee hai tegen n vrundje: "Mien oma kin niks meer, mor ze kin hail goud braiven schrieven op de kompjoeter." En hai keek mie mit ontzag aan.

As joe nou dinken dat ik d'haile doagen niks dou, din hebben je t goud mis. Ik fiets geern, mok groag laange wandelingen, waark nog ain dag in de weke en hol de toene bie. Mor dat is dus aalmoal niks. Schrieven mot je kinnen op de kompjoeter, din tel je pas mit.