Hilda Schipper.

Verhoal.

Jingle bells, jingle bells.

"Wat goa'we dit joar mit de kerstdoage doun?" was Maarten zien vroag vanachter zien kraant west.
"Kerst, hou nou kerst. t Is net zummer west en doe proatst over kerst? Ik mout wintergoud nog te kaast oethollen."

Janna wis nog hou verboasd ze west was. Kerst. Hou kwam dei Maarten dr op. t Was nog mor net haalf september.
"Kiek mor in kraant," was zien antwoord dou west. "Dr stoan nou aal advertenties in veur kerstvekaanzie. En liekt die dat nou niks tou; in snaai in zo'n blokhutje boven op n baarg?"
Joa, aits wat aans mit kerstdoage, dat zol wat wezen.

Aal joar van heur traauwen wast hoast altied hetzulfde west. De aine dag Maarten zien ollen, twaide kerstdag heur ollen. Dou kinder klain wazzen ging dat nog zo. Mor loater wuir het de aine dag opa's en oma's en de andere dag de kinder.
t Was aal wel schier west, mor aits aans wat, dat zol wat wezen.

"Mor wat dou we din mit baide oma's? Dij kinnen we nait mitnemen op zo'n baarg. Ik zai t aal veur mie, baide vraauluu mit rollator in de snaai, ski's dr onner en doar stoeft hén."
En doar wast eerst bie bleven.

Mor Maarten was dr niks nait tevree mit. Janna ston altied veur elk kloar. Zien ollen, heur aigen ollen. Kinder en aantraauwde kinder, klainkinder en din ook nog heur aigen waark. Dr was heur noeit wat teveul. En mit kerstdoage aal dat bakken en broaden. t Aine nog lekkerder as t aandere. As elk mor genog kreeg en elk tevreden was, din pas was zien Janna ook tevreden.
En nog, nou baide oma's in n verzörgingshoes wonen, was Janna nog voak in taauw. Even bosschopkes doun veur de ain, mit de ander noar t zaikenhoes of nij goud kopen. En doarbie ook nog aalgedureg om klainkinder dìnken. En as dr aans mìnsen heur neudeg wazzen, op Janna kon je baauwen.

Hai har zien aandail dr ook wel in, mor wat Janna dee, doar kon è nait aan tippen. Nou most mor aits aans. Hai har wel zain hou heur ogen aal vannijs noar foto in kraant keken. Doar mos è n mouw aan paazen.
Onnerwegens noar t waark was è begunt te bellen. Eerst zien oldste dochter en dou è dij mit in t komplot har, wast aal vlöt goan.

Baide oma's wollen nait mit op vekaanzie noar de snaai, hai har ook nait aans verwacht. Mor wat schiers doun mit de kerst of veur de kerst aan wollen ze wel. 'Mit n kander eten was wel hail gezelleg. t Was toch ook gain oetgemoakte zoak, dat Janna dat altied mos regeln. Ook al wazzen ze nait meer zo piepjong, ze konnen nog wel wat.'

n Dikke week loater kreeg è telefoon van zien moeke. "Wie hemmen aal wat regeld, in mien hoes kinnen we in t nije restaurant mit n kander oet eten. Mit alle kinder en klainkinder. Janna's moeke komt din ook hier noar tou, mit taxi. En aal drij joen kinder mit aanhang hemmen ook tied. Onze kok het dr nou aal zin in. Dus moakt joe mor gevat op n hail schier kerstdiner.

Dou mos Maarten nog vekaanzie regelen. Doags veur de kerst vot en week noa nijoar weer terug.
Stiekompjesweg har è t ain en aander regelt. Ook mit Janna's waark kon è wat regeln.

Kersttied.

Janna har genoten van t kerstdiner dij baide olle doames veur n kander mokt hadden. Mit n kander om ain grode toavel. Kok van t verzórgingshoes had dr echt wat van moakt.
Mor dou bie t toetje... Maarten was dr bie stoan goan:
"Janna. Wicht," zo was è begonnen, "Doe zórgst altied veur aandern, as n aander het goud het, is t die ook goud. Mor nou mout dat mor aits aans. Wie hemmen mit n kander een kadootje veur die."

Ze vuilde heur kleur nog oetschaiten. Rood tot daip in haals was ze worden. Wat zol dij nou aan maans had hemmen, har ze zuk oafvroagt.
Maarten haar zien wintermuts opzet, handsen aantrokken en oet zien binnenbuus kwam n grode enveloppe. Mit n klaine boegen had è hom heur overlaankt.
"Veur die. En omreden dast toch nait zunder dien kinder kinst, kriegen dij net zo ain."

Ze was dr roar van west. En bainen wazzen heur waik worden dou ze de enveloppe open moakt had.
Nou zit ze hier, boven op baarg, zunnebril op neus, in de snaai. Straks goan ze mit n kander in n arreslee n rondrit moaken.
t Leutje goud vecht nou nog even heur grode snijgevecht mit opa Maarten. Snaaibaalen vlaigen deur de lucht. Net haar ze baaide oma's aan telefoon. Op oafstand genieten dij mit van heur plezaaier. Ze kiekt noar heur Maarten, dij net deur zien klainkinder onderoethoald wordt.
Ze zitten boven op hom en pepern hom aits goud in. Wat kin geluk sums dichtbie kommen.

Wirdum, November 2005.