Hilda Schipper.

Verhoal.

Ofschaaid

Op toavel ligt n stukje pampier, dat al wel honderddoezend moal open en dicht vollen is. Ziedkaanten binnen voazleg en vollen binnen slim sleets worden.
Het plastic omslagje woar oft pampiertje in zat, is op noaden oetscheurt.

"Ik huif t nait meer te lezen. Kin elk woord oet mien kop, wait sekuur hou elk lettertje schreven is. Zai t aal nachten veur mie en bedink mie wat of ik terug schrieven mout. Mor ik kin gain woorden vinnen, ik wait nait..."
Man legt dr n foto noast.
"Dij heurt doar bie." Klinkt zien stem. "En dizze," hai legt dr nog n foto noast, "dizze is van loater."

Op de aine foto stoit n schiere jonge vraauw. Ze het heur hoar wat opstoken. Donker laank hoar, mit wat krullen. Heur ogen kieken duuster in de lens, hoast of ze t nait vertraauwd. Toch ligt dr om heur mond n klaine glimlach.
"Ze was zo mooi," fluustert man, "zo mooi en zo laif. Ik docht dat wie veur aiweg en altied bie nkander blieven zollen. Dat wie veur nkander moakt wazzen. Dat wie nkander tegen kommen wazzen, dat was ja al n wonder op zuk. Din kon dr toch niks meer wezen dat oons oet nkander drieven zol.

Hou wie op nkanders levenspad kommen wazzen, dat mos ja wel zo oetdocht wezen. En dat ze mie oetkoos, mie. Lelk jonk mit dat onneuzele brilletje, mit dij spillepoten. En toch was dat zo. Wie kwammen op nkanders pad en dat zol oons pad worden. Wie mit zien baide, wie zollen bie nkander blievem, zo wisse as wat. Aiglieks mog ze ja nait ains bie oons kommen. Ze kwam oet t ruzzenkamp en wie zaten in t waarkkamp.

Mor zokswat gebeurde wel meer. Dr gebeurde dou wel meer wast die nou nog amper veurstellen kinst. Dat wie doar in zo'n waarkkamp zaten, dat doar Ruzzen in t aandere kamp zaten en dat we ook nog deden wat dr van oons vroagt wèr. Nou ja, vroagt. Het was n hardhandege menaaier van vroagen en din dou je aal gaauw wat dr vroagt wordt. Het ging zo ast ging. As dr bombardementen wazzen, din verkroop ze zuk altied bie oons. En dou, aan t end, dou wie vot konnen, wol ik heur mitnemen. Wie heurden ja bie nkander. Mor ze wol eerst waiten hou of t heur ollen vergoan was. Hou of t doar aal was. En ik, ik wol mien ollen zain. Wol waiten of ze dr nog wel wazzen. En din, din zollen wie nkander weer opzuiken, zollen veur altied en aiweg bie nkander wezen. Altied gelokkeg en altied mit zien baide."

Hai gaait weer zitten. t Tikken van de grode klok op bozzem is aal wat dr te heuren is. Op de heldere slag van draai schrikt è op: "Ze was dr nait, was nait op oafsproken tied en ploats. Ze kwam nait, dij dag nait en ook nait op aal dij andere doagen dat ik doar ston. Ze kwam nait, ze kwam nait.

En ik, ik wus nait wat ik mos. Oafraizen en mien ollen achterloaten. Ze wazzen ja zo bliede dat ik dr weer was. Oafraizen, mor hou kon ik heur vinnen. Op roakeldais oafraizen en din mor zain. Mor tieden wazzen aans worden. Mien braiven kwamen weerom, wuiren nait oafleverd. 'Adres onbekend' ston dr op.

En dou op n dag kreeg ik dit braifke en dizze foto. Kiek lees mor. Dat is mient. Dat leutje popke is mient.
Ik wol dr vot doadelk op oaf. Adres ston dr ja in. Ambassoade gaf mie gain visum. En weer kwammen mien braiven weerom."
Zien grode haanden frommeln en friemeln wat.

"Most dit mor mitnemen, most mor kieken wat ofst dr mit dust. Mien vraauw wait nait aans of ik heb het wegdoan. En as ik dr straks nait meer bin en ze vindt dit in mien pòrtefulie, din dou ik heur doar zoveul verdrait mit. Dat wil ik nait. Ze was goud veur mie, ze gaf mie kiender en ik bin wies, slim wies mit mien kinder. En ze bleef bie mie dou ik old wèr en nou ik zaik bin, is ze dr ook. En straks, as ze allineg wieder gaait, din zol ze mit n gerust haart aan mie dinken."
"Mien verdrait en mien laifde neem ik mit mie mit. Dat is van mie."
Baaide foto's en t vervolde pampierke kommen in n enveloppe.

n Dag of wat loater stonnen we in crematorium bie zien kist. Familie hèt oafschaid nomen. Kist wordt sloten. Tussen zien grode haanden twij foto's en n sleets stukje pampier mit raffels aan ziedkaanten.

Wirdum, prilmoand 2009