Joakop Kupers.

Verhoal.

Wat roekt e lekker hé?

Ben joaren petroleumventer in Oosterpoord in Stad west.
In de Cubastroade, op zug was t al nait zo'n braide stroade, t was meer n steege, was n stuk woar de hoezen nogal veurroet stonnen, t waren oale woningen, de olsten oet de buurde, mor netjes, alles wér hardstikke schoon holden deur mevrouw Jansen.

Der was ook nog wat roemte bie t hoes, ploatsie, schure en zulfs n stukkie toene, woar gain kloede verkeerd lag.
Ploatsie wuir ofsloten deur n holten hekkie met punten der op, netjes gruin met widde punten vaarft.

Vrouw Jansen, hartstikke vrundelk, was groots op heur Seringebome, nou bome, t was meer n oet de kloeten wozzen stroeke, mor ieder joar zat e vol met blui en as je dan de stroade inkwammen, kwam je de bloumelucht al tegemuid.
As je dan mevrouw Jansen trovven, zee ze steevast:
"Wat roekt e lekker he." Ik kon dat beoamen, van luchies hol ik nait zo, mor dat mog ik nog wel geern roeken.
Kreeg ook wel es n bossie van heur, nam dat dan met noar hoes tou en gaf dat an mien moe, t was mor evem en t heule hoes rook der noa.

Mevrouw Jansen wer old en ze mos met tegenzin tot heur hoessie oet, ze mos mor in een bejoardentehoes opnomen worren haren ze beslist, dat was ja modern.
Joe begriepen t al, heur Seringebome kon nait met, doar mos ze ofstand van doun, dat vertelde ze mie dou ik bie heur an de deure kwam.
Opains ging heur bliekboar n lichie op, "jullie hebben toch n volkstoentje op Toenwiek?" vruig ze mie.
"Joa", zee ik, "dat klopt".
"Nou", vervolgde ze, "wost doe hom den nait metnemen, t is ja zo'n prachtege bome en as je der goud veur zörgen dan ben k joe doar dankboar veur en de bome ook, want hai bluid ieder joar en ze roeken ja zo lekker."
Ik stemde tou en ben der op oafgoan met n scheppe en heb de bome der oethoald en bie ons in de toene hénzet.

Hoi haar der al heul wat joaren stoan en elk haar der plezaaier an, elk joar rook weer zo lekker.
Snoeien dee k hom nait, dus wer t n aal dikker bos.
Tot dat mien bruier mie n moal helpen zol de bosserij wat op te roemen. Ik was der wat loater dan hom, tot miet grode schrik was e drok bezeg de Seringebome met n grode biele om te hakken, veul te groot volgens hom.
Ik protesteerde dat dat nait de bedoulen was. k Heb hom zo goud meugelk biewaarkt en hoi kwam der weer bovem op.

In negenenzeuventeg wuiren der bie ons in de buurde nije hoezen bouwd, wie luiten ons inschrieven en verdold wie kregen der aine van.
En zo kwamen wie in de Polderstroade te wonen met achterthoes n toentje.
Wie hebben n stuk van de Seringebome der in zet en hoi kwam an.
Ondertussen is t al weer n grode bome worren van wel vaaier meter hoog.
Elk joar bluide as nooit te veuren, hoi is dankboar en staait nog gain honderd meter van woar e van oorsprong vandoan kwam.
As onze kinder van schoule thoes kwamen, en de bome ston in blui, zeden ze steevast "wat roekt e lekker he".

De kinder hebben mevrouw Jansen nooit kent, en k heb t verhoal hun ook nooit verteld, hou is meugelk he.
Hai het net weer bluid.
Vrouw Jansen het geliek had.

Oosterpoort maai 2007