Jacob Appeldorn.

Verhoal.

Ballonnechies.

t Was feest in t dörp. t Duurde nait laang toun begonnen n poar kirrels mit roezie.
Niks van aantrekken, zee mien voader, gewoon deurlopen, dij luu binnen net zo dom as n achterinne van n kou.
Ik vruig: Is dat woar dat zo'n kou van achtern zo dom is?
Nho, zee e, goa der moar ains n moal achter stoan, den zugst wel.

Aanderdoags ik noar Buseman tou. Ik vruig hom of ik wel even achter aine van zien koien stoan mog.
Hai keek mie es aan en zee: As dat mot den mot dat.
Doar ston ik en goud kieken. Opains geft dij kou mie n zoeze mit zien steert tegen de kop aan.
Ik der vandeur. Vlak bie hoes begon k gaauw wat te janken en stoof koamer in.
Wat is der mit die gebeurd, schrok mien moeke. Ik hoalde nog even n snötbelle op en zee dat t pa zien schuld was.
Wat?, zee,moeke.
Toun heb ik heur de haile boudel verteld.

Most even acht geven, zee ze, dien pa beduilde doar mit dat je joe nait mit domme dingen bemuiden mouten, aans krieg je nog wel ais n klap.
Kloar was t. Ik gong gaauw kieken of mien pa nog in de winkel was.
Moi, zee e, zellen wie nog even n ballonnechie koppen over teunbaanke?
t Duurde nait laang toun laggen wie baide op de grond ons sikkom dood te laachen.
Wat n feest!