Jacob Appeldorn.

Verhoal.

Trammeland.

Ze haar n mooie katte. Net n tieger, moar vrouw Joager wer der flaaw van.
"Ik zai dat zo", zee ze tegen heur man, dij dokter was.
"Dij katte vaalt oet en ik kin de bourel nait netjes holden. As wie n maid aanschavven den kin dij twij moal in de weeke t hoes doun. En ast doe dinkst dat wie dat nait betoalen kinnen, stuurst moar wat meer mìnsen noar t zaikenhoes."

n Advertentie in de kraante en doar komt dij eelske hibbel van Beute aan.
"Kist doe goud schoonmoaken?", vruig vrouw Joager.
Wat t wicht toun zee kon je gain woord van verstoan, moar ze knikte der bie en vrouw Joager docht, dat zal wel joa wezen.

Op n zeldzoame zummerdag, zee mevrouw: "De sloapkoamer mot n beurt hebben. Schoef de roamen mor n beetje omhoog, den kin der wat vrizze locht in."
t Wicht begon mit de kasten. De katte ging op t vensterbaanke zitten te doezeln.
Toun was t beurt aan d bérre. 'k Gon der even op liggen', dinkt t wicht, 't is ook zo hait, k swait mie kepot'.
Ze vol n beetje in sloap.

Ondertied lopt Jan Haaijer noar zien joekel te zuiken.
Moar dij staait al veur dokter Joager zien hoes, zugt d katte en ropt: "WOEF"
De katte mokt n meroakelukke sprong en belaand boven op de 'Veluwe' van dij hibbel.
t Wicht schrikt zok dood en begunt te gieren: "k Wor verkracht, k wor verkracht!"
Elk en aine in de wachtkoamer kon heur goud verstoan.

Dokter Joager woont nou in Harskamp. Zien vraaw mokt zulf t hoes schoon.
Wat der mit dij katte gebeurd is? Dij woont wataargens in t ommelaand.
t Wicht is emigreren goan, dij is de boas van n tehuus veur katten en honden.
De kirrel woar ze mit traawt is, zit aaltied in de kroeg, te kloagen dat e zien vraaw nait begript.
Jan Haaijer zien hond is dood, hai het n nije aanschaft.

N.B. Ie motten joen hond aan t lientje holden.