Jacob Appeldorn.

Verhoal.

Vluiken helpt gainaine

"Bist weer aan t vluiken?", zee Poene zien voader tegen Poene zien moetje.
"Wat het dij jong nou weer oetspoukt?."
"Vanmörn", zee ze, "wol e op fietse noar t Woar. En toun zee ik, 'most over t pad bie t stainfabriek bie t daip langs goan, dat is veul körter'. Dat dee e den ook".

Haalverwege komt der n mooi wicht, ook op fietse, van d'aander kaante.
Poene dinkt, n beetje rechts holden, der is nait veul ruumte, moar as zai dat ook dut, huiven wie nait oafstappen.

t Liekt net asof t wicht t zulfde dinkt.
Ze binnen vlak biemekoar en t veurrad van dij schoonhaid begunt te wubbeln.

Poene kikt heur mit schrikogen aan, krigt n klap tegen t stuur aan, en schut mit fietse mit kop veuraan in t daip.
Hai gaait stoan, gooit zien fietse op waale, en ropt en reert heur wat achternoa, wat n fatsounluk mens nait op pepier zetten kin.

t Wicht kon goud haard fokseln. Poene kon heur sikkom nait meer zain.
Hai is mor weer noar hoes goan.

Deur Meulnhörn zag ik om. Ik heb nog noeit van mien leven aine op fietse zitten zain as Poene.
Hai krukte t deele op, gooide fietse op de grond en laip mit zien sjompenatte plunje t hoes in. Ie waitn wel wat zien moetje doar van docht.

N.B. Asje op n klain padje fietsen, den motje der van tied tot tied n moal oafstappen.