Jacob Appeldorn.

Verhoal.

Neuze dicht, d'ogen dicht, alles dicht.

"Ik geleuf dat ik geliek heb", zee Aafke, dij hail mooi gemestieken kon.
"Ze motten t verplicht mokken dat mensn mit n hond plestiek puutjes om d'haals droagen".

"Hou komst doar nou bie", zee Triene, dij n beetje eelsk was.

Aafke zette heur kop kovvie op toavel, greep n stok kankouke, gooide de kop schaif in de nekke en begon te reveln.
"Elke vrijdagmörn", zee ze mit n daipe zucht, "as ik t pad veur thoes schoonvegen wil, den ligt der wel weer wat".
"Ik bekiek dat zo", gingt verder, "ze mottn in elk dörp n poepplietsie hebben.
As dij aigender nait mit zien plestiek puute onder d'hond liggen gaait, kriegen ze n boute".

"Och goa toch weg", zee Triene, en greep heur twijde stok kankouke.

"Joa", huil Aafke vol, "mit aal dat geld van dij boutes, doar kin de regering advertenties in de kraante van zetten.

"Wot veur", onderbrak Triene, mit n mond vol, en verloor n stokje.

"Zodat elk en aine n hond kriegen kin van de 'verloren en weggelopen afdeling'", jubelde Aafke.

Dat wer Triene te gek. Ze wreef mit n rollende polsbeweging heur mond schoon, en zee zunder n spoor van eelskeghaid; "Mor den krigst doe nog meer te vegen".
Ze ging stoan en zee: "Dankjewel veur de kovvie, moar ik mot noar hoes tou".

"Nou al?", vruig Aafke veurzichteg.

"Joa", zee Triene mit n strak gezicht, "k mot d hond wassen, dij het bie Boelman in de koustront legen".

N.B. de gruinen vinden plestiek puutjes nait mooi.