Evert Diekhoes.

Verhoaltje (Plaazerij zegt Evert zulf).

Keuken.

"Evert", zee Gezinoa, "keuken mot wit worden".
"Keuken is wit", zee ik.
"Wit west", von zai, "hai is zo geel as saffroan".
"Geel is ook mooi", von ik, zai nait.
Dat bedud, dat d'r schilderd worden mot, en doar heb ik toch zo'n pest aan. Wat dat aangait bin ik van drouen. Moal n plankje vaarfen dij lös op waarkbaanke ligt, dat wil nog wel, mor dij grode lappen van muren dat is ail wat aans. Aarmzerig waark, woar ik geern veur vot loop. Gezinoa was nait meer te hollen, zai kreeg plof onder de kont, en ging noar de Gamma. Ik begon alvast de keuken te ontrumen, in de stille hoop dat ik den misschien wel vrij kon van t vaarfen. IJdele hoop, kom ik achter, as Gezinoa d'r weer is.
"Mooi das't doe de boudel d'r al oet zet hest", zegt ze, "nou kennen we vot begunnen".
"Mot ik den ook vaarfen", vroag ik.
"Mit ons baiden is t mor even biegoan", zegt zai.
"Ik haar docht dat wie eerst kovviedrinken gingen", zeg ik.
"Dat ken noatied wel", vind Gezinoa.
"Mens doe mainst toch nait dat wie in n uur tied dij haile keuken doun kennen", sputter ik tegen.
"Nou den eerst mor ain kaante, en den kovviedrinken", zegt zai resoluut.
Doar is niks tegen in te brengen.