Evert Diekhoes.

Verhoaltje (Plaazerij zegt Evert zulf).

Vrouger.

"Evert", zee Gezinoa, "kenst doe mie wel even n stoede bie van Dam vothoalen".
"Mout dat vandoage nog", vruig ik.
"Joa, dat mout vandoage nog, is mor veur n poar plak meer".
"Kenst plakken ook wel wat dunner snieden", zee ik.
"Den wilst doe toch n plak meer, dat helpt nait", zee zai asof ze mie al joaren kon.

Doar was ik nait wies mit, deur dij kôlle noar t loug was gain oareghaid.
Mor as je nog mor net traauwd binnen geef je joen vraauw heur zin, nait dat dat mit de joaren anders worren is, Gezinoa is nait zo makkelk.

T was winter, dik winter, zo slim winter haar t ja nog nooit west, bie Troapel haaren ze al pinguins zain.
Oostenwind juig snei op dunen, wie waren s'mörgs al mit n man of wat aan d loop west om der n pad deur te moaken.
Dat pad moaken was wat dat deden je gewoon as t neudig was, aine ruip ander aan, destieds ston gemainte nog nait vot kloar mit n sneischoeve.
En zo slim was t achterof bekeken ook nog nait ains, was hailtied wel aine dij n klein fleske bie zok haar tegen de kôlle en der wuir wat lol bie mokt.

Ik kreeg fietse achter tou schuure oet en ging der lopend mit noar t stroade tou, dou zag k Haarm Jans aankommen mit peerd en woagen. Hai huil ho bie mie en vruig: "Woar moust doe hén". "Noar van Dam, stoede hoalen", zee ik. "Kerel man, dat komt ja mooi oet, doar het mien Geertje mie ook veur op pad stuurd, stap mor op". Bliekboar waren der meer vraauwlu dij dochten dat van Dam nait venten zol mit dit weer.
Stok en stain verkleumd kwam ik n stief ketaaier loater weer in hoes, mit stoede.
As ik nait mit Haarm op woagen voaren haar den was'k veul langer onderwegens west, sneidunen waren al weer te hoog om over te fietsen.

Gezinoa en Geertje haren t goud bekeken, anderdoags lag der nog veul meer snei en was der hailemoal gain deurkommen meer aan.
Ja, vrouger haar je nog winters...