Evert Diekhoes.

Verhoaltje (Plaazerij zegt Evert zulf).

Zwoar.

"Evert", zee Gezinoa, "bin ik dik?"
"Dik nait, hoogstens wat kört noar dien gewicht weg", zee ik. "Woarom wolst dat waiten".
"Nou, in de Story ston dat joen lengte min honderd joen maximoale gewicht wezen mag, en ik bin ain meter zestig en tachtig kilo. Dus den zol ik te zwoar wezen", zee zai.
Dat dut mie weeromdenken aan de eerste keer dat ik Gezinoa zag. Wie wazzen mit n man of wat noar Winschoter kermis raaisd. Dou destieds was dij nog op 't maarktplaain. Doar zag ik 'n nuver wicht dij mie wel wat tou leek, wie kwammen aan de proat, en konnen votdoadelk meroakel mit n ander worden. Zai kwam van Beerte, heur voader was doar boerenaarbaider. Gezinoa was dou achttien joar, en zo'n fienegie dat ik heur morzuneg aankommen dus. Dat is mit de joaren wel anders worden, zai zugt der nou best oet.
"Hest doe den last van dien gewicht", vruig ik.
"Allend as ik haardloop", zee zai.
"Nait haardlopen den, woarom zolst ook, hest ja haildag tied", zee ik.
"Doe bist n plaaze", zee zai, "mor vinst mie dus nait te dik?"
"Nee", zee ik, "wat eten wie vandoage?"
"Stamppot sniebonen mit spek, en soepenbrij tou", zee zai.
Dat is best eten.