Lou Meyer.

Verhoal.

n Daif.

Hai zat in dakgeut van n groot gebaauw aan d Herestroat in Stad. t Was motterg weer en zien swaart leern jekkie glom net as de nadde dakpanen om hom tou. Bie tieden huverde hai. Op zien bonken haar e din ook gain ribbeltje vet, hai was spiekervet sunt hai versloafd was aan de heroine. Eten haar e nait zo'n verlet meer om, de doop was num-mer aine.
De huzen en gebaauwen stonnen stoef bie nander, t was makkelk om van d ain op d aander dak te klaauwstern. Hai zag t dakroampie al woar e wezen mos. t Was van n woonderij boven n winkel. Hai wos dat de bewoners mit vekansie waren. Onner hom zag e t volk deur de Herestroat lopen, de mainsten mit n parreplu boven de kop. Gainain keek noar boven woar hai in dakgeut zat.

Baide plietsies luipen in heur laange swaarte regenjaze deur Herestroat. Zai mozzen tie-dens de drokste uren touzicht hollen, mor der was waainig te doun.
"Zellen we ais wat maaljoagen?" zee de langste plietsie uut vervelens tegen zien moat, "wie blieven baide stoan en kieken noar boven, zelst zain dat binnen n poar tellen elkain omhoog stoit te kieken".
Zo zegd zo doan, en joa, t duurde mor n tel en n haile ploug nijsgierege lu ston de lucht in te kieken woar niks te zain was en zai allent mor n nadde neuze opluipen.
Noa n zetje was de lol der veur de plietsies òf en luipen ze deur.

d'Inbreker ston stokstief in dakgeut mit rogge tegen de dakpanen aandrukt. Hai duufde sikkom gain aozem te hoalen. Onner hom haar e twai plietsies en n bult volk stil ston zain, terwiel ze aalmoal noar hom keken. Hai was trappaairt en wos wat ter nou ging gebeuren. Deur plietsies wui verstaarken oproupen en dan wui e van t dak òfholt. Gedachten aan cel dee hom weer huvern. Baange keek e om zok tou.
d'Ainigste stee waor e zok kon verbaargen was n grode schösstain op t dak van t huus woar e inbreken wol. Boven schösstain was n sierdakkie aanbracht om t regenwoater uut de piepen te weren.
Hai klom op schösstain onder t sierdakkie en zag dat ain van de schösstainpiepen groot en wied was. Woarschienluk van d'open heerd. Stoareg aan luit e zien moagere pokkel in de grode piep zakken. T paasde net. Hai luit zuk veurzichtig verder zakken, wat deur de dikke routloage mor stroef ging. Zien aarms huil e omhoog om zuk aan raande van de piep vast te hollen.

Hai begon te gniflagen bie gedachten aan d'oetkiek van de plietsies as ze t dak leeg aantroffen. Dizze keer haar e ze knap verneukt.
Hai verdween sikkom haildoal in de piep, mor opins was t ho. De piep wui onnerin naau-wer. Mit zien vingers om raande van piep prebaaierde hai zuk n stukkie op te trekken. Der was gain bewegen meugelk. Hai kon nait veur of achter uut, nait verder omdeel en ook nait omhoog. Het kolle swait brak hom uut en luip in stroaltjes over zien beroute gezichte en trok doar widde strepen op. Net veur e t schietensbenaauwd kreeg, kwam bie hom de geruststellende gedachten op dat e dammeet plietsies op t dak kon heuren. Hai kon ze dan roupen, want nou kon toch gainain hom heuren. Hai was dan wel de segoar en mos cel in, mor dat was nait zo nauw as dizze schösstainpiep. Trankiel wachtte hai de komst van de plietsies òf.

Baide plietsies haren heur voutsurveillance der op zitten en waren nou onnerweg noar bero. Op maarkt haren ze zuk nog n poar waarm lekkerbekkies kocht, dij ze op t bero soldoat gingen moaken.