Lou Meyer.

Verhoal.

Spookrieden

d'Oldskes, baaiden de tachteg al passeert, haren áin dieverdoatsie en dat was autorieden. In heur Volvootje snitterden ze bie schier weer aale kinder bie laangs.

Vandoag was t mien beurt. k Lag mit mien schip in d'olle Winschoterdaip.
Om tien uur waren ze der al. k Haar net kovvie en schuddels mit slagroomtoart op toavel zet, toun d'olle heer tegen mie zee: "Most wel even mit de gemainte of plietsie bellen dat de verkeersborden hier nait goud stoan".
Omreden ik zulf bie plietsie waark, was mien intrezzen wel wekt.
"Hou dat zo pa?", vruig ik.
"Nou, de leste moal dat wie hier waren, ree k zulfde weg trogge as aans ook. Mor der stonnen nou aaltmoal van dij rooie borden mit zo'n widde baalk in t midden. Dij stonnen der eerst nait".

Hai stukde mie uut woar of e laangs reden was. Volgens mie was de leste joaren niks aan dij situoatsie veraanderd. k Zag dat olle gramnieteg wui.
Tougeeflek slikte ik wat van mien woorden in. Schienboar nait genog, want hai bleef der over deursoezen.
"En waist wat t maist singeliere was, onner dij borden zat n bretje woarop ston: "Ga terug".
Toun wol k ook waiten woarom.
k Bin wel vaaier van dij bretjes passeert. En aan t ind? Niks gain reden om trogge te goan. k Kon zo regtsòf noar Hooge-zaand, de snelweg op. En nou doe weer".

k Keek hom verbaldereerd aan.
"Doe bist aan t spookrieden west man".
Hai keek mie stilswiegend en mit n giftege blik aan. t Was net of k op zien haart trapt haar.
"Verdamme, ik spookrieden? Konst wel nait goud kouster wezen. Goan joe as plietsies de borden mor ais goud zetten. Zo astoe aan t plazen bist, kin k begriepen dat t aaltmoal bie de plietsie in toeze lopt".

k Zag in dat onmeuglek was om d'olle te overtugen. Zo gaauw as k kon begon k over wat aans te proaten. Duurde nog ain haile zet veur d'olle Volvosjefeur dat aine woord 'spookrieden' mie vergaf.