Lou Meyer.

Verhoal.

Theeveziede.

Wiekagent drokte op belle. n Ol minske dee deure op n kiere open.
"Ha, plietsie, kom binnen", nuigde ze hom en luip t huuske weer in. De grode wiekagent luip noar binnen.
"Goa zitten, dan tap ik joe n koppie thee in". t Oldske ging drok in keukentje in de weer.
Mit trillende handen zedde ze hom ain schuddeltje mit n koukie en n koppie thee op toavel.

Stìnnend ging ze zitten. "k Heb joe belt om dat ter aalmor bie mie inbroken wordt".
Mit kloare ogies keek ze hom aan.
"t Binnen de noabers dij t doun".
t Oldske revelde mor deur over wat heur de loatste tied aandoan was. n Hail verhoal.

Òf en tou nikkopde hai van joa of nee en dronk troag zien laauwe, slabbe thee op. Onnerwiel at e zien slovve koukie mit klaine happies op.
"Leste moal hebben ze mien zulvern theeslaifkes mitnomen, dij gaalsters".
Mit n slok thee spuilde hai zien letste stukkie kouk weg.
"Mor hou kommen dij gaauwdaiven den bie joe binnen? Joe hebben deuren tog goud op knibbe?"
Ze wees noar t stopketakt aan wand. "Doardeur".
Hai nikde. "t Is goud dat joe plietsie veur zokswat bellen, k heb der wel n oplözzen veur".

Op zien vroag of z'ook plakbaand in huus haar, struunde ze wat in keuken om. Ze gaf hom n plaaister.
Hai ging stoan en plakte de plaaister sekuur over de goatjes van t stopketakt.
"Dij kommen der nait meer in".
t Oldske keek hom bliede aan.
"As der weer wat is, bel mie dan mor weer".

Sikkom elke week ging e even bie t oldske laangs veur n koppie slabbe thee met n slovve koukie en heurde heur verhoalen stil-swiegend aan.
d'Inbrekers bleven weg.