Lou Meyer.

Verhoal.

Van huus

De swoarte vuil van mien scholders òf toun k ging zitten op baanke van boot noar t Aailand. Gevuil van vree bekroop mie.
t Was laank leden.
Aal mien kopzörgen en moutwaarken verdwienen stoareg aan uut mien kop. Zee, wotter, t Aailand, zaand. t Was nou om mie tou. Niks aans.

Joaren laank kwam k hier al. Uutwaaien, woarom tog nait voaker en zo loat?
Vraauw haar al n poar moal zegt: "Goa nou mor, bist der aan tou".

Dudleker signoal kon k nait kriegen, mor ja, van uutstel komt òfstel. Zoas mainstieds. Mor nou was t tog zo wied. Indelk.
Tog as k aan mien vraauw en jong dogt, vuilde ik n wìnstege scheut deur de borst.
n Zuit gevuil van allènt, mor nait ainzoam.

Haalfweg zag k op n zaandbaanke n poar zeehonden. Troag keken ze om noar t veurbie voarend schip.
k Begon wat gijhonger te kriegen. Al rap haar k n bret mit n vlèzze bier en n schuddel mit twij gehakbalen mit mosterd veur mie stoan. k Zat as n kwoajong te genottern.

Vief doagen bie t strand laangs strunen. Veul sloapen, lekker loi wezen, gain geprakkezaair. n Vrizze wind om de kop. En bie maal weer kon k ook vrouger noar huus goan.
t Was wel nait de bedoulen, mor vief doagen was ook wel n haile zet en k kin miezulf.