Grunneger Laidjes.
Mien mooie Martinistad
Ik loop groag in de Herestroat
Van smörgens vroug tot soavends loat.
Doar is ja nog te wezen en heb je niks te vrezen.
Want nait laank leden luip je doar.
Nait rusteg en mit levens gevoar.
Ze stoven je stoef veur bie;
En dat is niks veur mie.
Refraain
Mien mooie Martinistad mit vismaarkt en kolle gat
en din Ome Loeks zien peerd ook de muite weerd.
Wel stopt nait veur t rodelicht op brugge bie t blode wicht.
Dat kin je allain, dat kin je allain in Grunnen moar zain.
Dat kin je allain, dat kin je allain in Grunnen moar zain.
As d'Olle Grieze proaten kon
Van of de tied dat hai begon.
Din zol men hail wat heuren, wat hier aal kon gebeuren.
Mor hai kikt over alles hin.
En aal ons poesten en gestèn,
Dat loat hom ja ieskold;
Doarom wordt hai zo old.
Refraain
Aaltied stoa ik doar op Grootmaarkt,
Met kop in nek en kloppend haart,
Noar d'Olle toorn te kieken; ik wait din van gain wieken.
d' Olle Grieze tikt moar stoateg deur.
Gait zelden achter en nooit veur.
Hai is en blift van mie,
In Stad heurt hai de bie!
Refraain
Tekst: M. Freij
Instuurd deur Alberta van Dijk
Aale laidjes;
