|
Twij keuningskinder.
Doar wazzen twij keuningskinder,
Dij haren de laifde in de zin;
Moar ze konnen nait bie mekoar komen,
Der lag woater tussen in. (2 moal)
Doe kenst ja wel zwemmen, mien laiverd,
Zwem t woater over noa mie;
Vannacht zel een fakkel hier branden,
Om de zee te beschienen veur die. (2 moal)
Der was ook n vaalse nunne,
Dij stillechies sloop noa de stee
En t lucht op ins weer oetbluis
De keuningszeun bleef in de zee. (2 moal)
Doar visser, mien laifste visser,
Doar, neem dien verdainde loon:
Hier heste mien golden ketten
En mien diamanten kroon. (2 moal)
De visser dij wol veur heur vissen;
Hai wol heur wel wezen tot steun.
Hai smeet zien netten in t woater;
Wat vong hal? De keuningszeun. (2 moal)
Ze drukte hom stief an heur harte;
Dat harte dat dee heur zo zeer!
En langer kon ze nait leven,
En sprong in de zee mit hom neer. (2 moal)
|
