Grunneger Laidjes.
Mien Polder
Wie Brouksters wie holden van ôns Polder,
Wie vuilen ôns doar allemoal riek.
Doar vin je gain dikke rentnaaiers,
Op Polder binnen z'allemoal geliek.
Wie aarbaiden zo laank as der licht is,
Wie knooien op ôns klain stukje toen,
Wie zitten nait aan kin tou in stiesel,
Moar droagen blaauwe kiel en bezoen.
Refraain
Dij goie, olle Polder,
Midden in Noordbrouk,
Blift veur ôns toch altied,
De allermooiste houk.
In dij olle Polder,
Mit zien laange loan,
Doar binn wie ja geboren,
Doar goan wie noeit vandoan!
D'ol Dodde dij kikt over Brouk hin,
En zigt hou het Poldervolk stridt,
Al het hai zien klok ook verloren,
Toch leeft hai nog hailemoal mit.
Hai zigt hou de kinder oet Polder,
Op klompen noar schoule tou goan,
Hai zigt hou ze zingen en springen,
En hou ze soms vechten op loan.
Refraain
Zo leeft hier het volk oet de Polder,
De kerels mit voesten as stain,
Doar vin je gain twijstried of roezie,
Op Polder binnen z'allemoal ain.
Al lopen wie hier mainstied op klompen,
En binnen wie wat roeg soms van toal,
Ons Polder dij hol wie in ere
En doarom zingen wie allemoal ....
Refraain
Siddeburen, Oktober 1945
Instuurd deur: G. de Wit
Aale laidjes;
