Grunneger Laidjes.

An 't aolerliek dorp (dialect Noord-Westerwolde)

In 't noorden van 't land, nich zoo wied van zee,
Haost hailemaol wegstopt in 't holt,
Daor ligt er ain dörp, 't was de hoofdplaots aleer
Van 't rustig en mooi Westerwold.
En strekt boven 't dörp de toren nich oet,
Hai 's old en hef hail veul al zain;
Hai kik goudig deel op 't volk an zien vout
En leeft 't leven mit van elkain.

Het volk, dat daor woont in dat stille dörp,
Dat hef zien gebrek en zien deugd,
De olln binn er kalm, as in elk ander streek;
Vol levenslust is er de jeugd!
Men leeft er in vree en gunt elk zien dail
En vragt wat hum toukumt, nich meer!
Man wel bie dat volk de vrundschap verbeurt,
Dai krig vast dai vrundschap nich weer.

De linden, ze waaien de vrede tou
An hem, dei deur 't dörp raizen mout,
De menschen, ze kieken is op van heur wark,
En elk brengt de vrömde zien grout.
En as in de zömmer de aovend valt
As elk met zien buurman wat praot,
Dan klinkt wied in 't rond 't gezang van de jeugd
En 't volk lopt to hoop op de straot.

Jao, daor is het leven zo vol geluk
Veur elk, dai het leven er zag,
En dai er zien hoes ainmaol bauwde, dai hoopt
Dat 't altied zien stee blieven mag.
En dai oet dat dörp naor de vrömde trok,
Dai schikt zok; hai hef er zien brood!
Man nooit weer verget hai 't aolerliek stee,
Nee nooit! - nich veur 't uur van zien dood.